ಸ್ತ್ರೀ ಸಮಾನತೆ-ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಮತ್ತು ನನ್ನೊಳಗಷ್ಟು ಗೊಂದಲಗಳು:-

gal2

ಅದ್ಯಾಕೆ ಅಷ್ಟು ರೂಡ್ ಆಗಿ ಉತ್ತರಿಸಿದೀಯ. ಅವಳು ಹುಡುಗಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ವ ನಿನಗೆ?
ಎಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ, ‘ಹುಡುಗಿಯಾದ್ರೆ ಎರಡು ಕೊಂಬ? ಸಮಾನತೆ ಬೇಕು ಅಂತೀರ ಮತ್ತೆ ಹೀಗೆ
ರಿಸರ್ವೇಶನ್ನು ಕೇಳ್ತೀರ’ ಅಂತಂದು ನಕ್ಕಿದ್ದ. ಹೌದಲ್ವ ಹುಡುಗಿ ಎಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ
ಆಕೆಯನ್ನು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಉಪಚರಿಸಬೇಕಿತ್ತು ಅಂತ ನನಗನ್ನಿಸಿದ್ದೇಕೆ? ಪುರುಷರೊಡನೆ
ಸಮಾನತೆ ಬಯಸುವ ನಾವು, ಇತರ ಪುರುಷರಂತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಸ್ತ್ರೀ ಶೋಷಣೆ
ಅಂದುಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತೇವಲ್ಲ? ಸ್ತ್ರೀ ಪುರುಷ ಸಮಾನತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನದು ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ
ಗೊಂದಲದ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳೇ. ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಏನನ್ನು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೆ
ಚಡಪಡಿಸುತ್ತೇನೆ.

ಮೊನ್ನೆ ಟಿವಿ ಚಾನೆಲ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ವೈಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯ ಕುರಿತು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಸ್ತ್ರೀ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಮತ್ತು ಸಮಾಜದ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯ ಚರ್ಚೆಯ ಪ್ರಮುಖ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು.
ವೈಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯನ್ನೇ ವೃತ್ತಿಯನ್ನಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಯುವತಿ, ತಾನು ಸ್ವಇಚ್ಛೆಯಿಂದ ಈ
ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದಾಗಿಯೂ, ಇತರ ಎಲ್ಲಾ ಕೆಲಸಗಳಂತೆ ಜೀವನ ನಿರ್ವಹಣೆಗಾಗಿ ತಾನು ಈ
ಕೆಲಸವನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿರುವೆ, ತನ್ನ ವೃತ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಪಶ್ಚಾತಾಪವಾಗಲೀ ದುಃಖವಾಗಲೀ
ತನಗೆ ಇಲ್ಲವೆಂದೂ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಚರ್ಚೆ ಮುಂದುವರೆದು ಸಮಾಜದ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ
ಹೊರಳಿತು. ವೈಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಗೆ ಬಂದವರೆಲ್ಲಾ ತಮ್ಮ ಇಚ್ಛೆಯಿಂದ ಬಂದಿರುವುದಿಲ್ಲ,
ಕೆಲವರನ್ನು ಬಲತ್ಕಾರವಾಗಿ ವೈಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಗೆ ಇಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ಇತರ
ವೃತ್ತಿಗಳಂತೆ ಪರಿಗಣಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ವೈಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯಂತಹ ಕೊಳಕನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ
ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದು ಕಳವಳಕಾರಿಯೆಂದೂ, ಅದು ಪೇಯ್ಡ್ ರೇಪ್ (ಹಣನೀಡಿ
ಅತ್ಯಚಾರವೆಸಗುವುದು) ಎಂದು, ಬಲತ್ಕಾರವಾಗಿಯಾಗಲೀ ಸ್ವ ಇಚ್ಛೆಯಿಂದಾಗಲೀ
ವೈಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯಿಂದ ಸಮಾಜದ ಮೇಲಾಗುವ ಪರಿಣಾಮಗಳು ಯೋಚಿಸುವಂತಹುದ್ದು.
ವೈಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿಲ್ಲಿಸುವುದಾಗಲೀ, ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದಾಗಲೀ
ಗೊಂದಲದ ವಿಷಯವೇ ಎಂಬ ಕನ್ ಕ್ಲೂಶನ್ ನಿಂದ ಚರ್ಚೆ ಮುಗಿದಿತ್ತು.

ಸ್ತ್ರೀಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಅವರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅನೇಕ
ಗೊಂದಲಗಳುಂಟಾದವು. ಸಮಾಜದ ಸ್ವಾಸ್ಠ್ಯದ ವಿಷಯ ಬಂದಾಗ ಹೆಣ್ಣಿನ ಜೀವನ ಕ್ರಮವೇ ಅಷ್ಟು
ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಪಡೆದುಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತದಲ್ಲ? ಗಂಡಸು ಹೇಗಿದ್ದರು ಸಹಿಸುವ ಸಮಾಜ ಹೆಣ್ಣಿನ
ನಡತೆಯಿಂದ, ಆಕೆಯ ಜೀವನಕ್ರಮದಿಂದಲೇ ಅದರ ಆರೋಗ್ಯವನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಿಕೊಳ್ಳೋದು ಏಕೆ?
ಹೆಣ್ಣಿನ ಹಲವು ನಿಲುವುಗಳಿಗೆ, ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿಗೆ ಮೈಲಿಗೆಯ ಆರೋಪ ಹೊರಿಸಿ, ಆಕೆ ಹೀಗೆ
ಇರಬೇಕು ಎಂದು ಅವಳ ಮೇಲೆ ಬಂಧನಗಳನ್ನು ಹೇರಿ ಅವಳ ಮನಸಿನಲ್ಲಿ ತಾನು ಅಬಲೆ
ನಿಸ್ಸಾಹಯಕಳು ಎಂಬತಹ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುವ ಸಮಾಜ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಮಾತ್ರ
ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿಡಲು ಮಾಡಿರುವ ಹೇರಿಕೆಗಳಲ್ಲವೇ? ಇಂತಹ ಹೇರಿಕೆಗಳನ್ನು ಮೀರಿದ ಹೆಣ್ಣು
ಸಮಾಜದ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಕೀಳು ಅನಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾಳೆ! ಒಂದೇ ಗಂಡಿಗೆ ನಿಷ್ಠಳಾದ ಹೆಣ್ಣು
ಪತಿವ್ರತೆಯಾಗಿ ಆರೋಗ್ಯ ಸಮಾಜದ ಪ್ರತೀಕವಾದಂತೆ, ವಿವಿಧ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ವೈಶ್ಯಾವೃತ್ತಿಗೆ
ಇಳಿದ ಹೆಣ್ಣು ಸಮಾಜದ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯ ಕೆಡಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾಳೆ!! ಒಂದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು
ಹೆಣ್ಣುಗಳ ಸಂಪರ್ಕ ಹೊಂದಿಯೂ ಗಂಡಸೊಬ್ಬ ಗೃಹಸ್ಥನಾಗಿ ಬಾಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿದೆಯಾದರೇ,
ಹೆಣ್ಣಿಗೇಕೆ ಇದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ? ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ವೈಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆ ಹೆಣ್ಣಿಂದ ಮಾತ್ರ
ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆಯೇ? ಹೆಣ್ಣಿನಷ್ಟೇ ಗಂಡೂ ಸಹ ಅದರಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಿರುತ್ತಾನಲ್ಲ
ಅವನನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸದ ಸಮಾಜ ಹೆಣ್ಣನ್ನೇಕೆ ದೂರುತ್ತದೆ? ಹೆಣ್ಣು ತನ್ನ ಮೈ
ಮಾರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆಂದರೆ, ಕೊಂಡು ಕೊಳ್ಳುವವನು ಗಂಡಲ್ಲವೇ?

ಒಬ್ಬ ಪುರುಷ ಅನೇಕ ಹೆಂಗಸರೊಂದಿಗಿದ್ದಾಗ್ಯೂ ಸ್ತ್ರೀ ಆತನನ್ನು ಒಪ್ಪುತ್ತಾಳೆಂದರೆ
ಸ್ತ್ರೀಯ ಅದೇ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಪುರುಷನ್ಯಾಕೆ ಕಡೆಗಣಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಬೇಸಿಕ್
ಪ್ರಶ್ನೆಯಾದರೂ, ನನ್ನಲ್ಲಿನ ಗೊಂದಲ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ. ಸಮಾನತೆ ಅಂದರೆ ಸ್ತ್ರೀಯು
ಪುರಷನಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದನ್ನೆಲ್ಲ ಮಾಡುವುದಷ್ಟೇ ಎಂದರ್ಥವೇ? ಅದೇ ನಿಜವಾದರೆ ಸ್ತ್ರೀ
ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಎಂಬ ಪದಕ್ಕೆ ಅರ್ಥವೇನಿದೆ? ಸ್ತ್ರೀಯೊಬ್ಬಳು ಪುರುಷನ ಫ್ಲರ್ಟಿಂಗನ್ನು
ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು ತಾನು ಪತಿವ್ರತೆಯಾಗಿ ಉಳಿಯುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿದೆ ಎಂದಾದರೆ, ಆ ಸ್ಥಿತಿ
ಅವಳಿಗೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಭದ್ರತೆ ಮತ್ತು ಗೌರವ ತಂದುಕೊಡುತ್ತಿದೆಯಲ್ಲ. ಸಮಾಜವೆಂದರೇ
ಕೇವಲ ಪುರುಷರೆಂದಲ್ಲ, ಸಮಾಜವು ಸ್ತ್ರೀಪುರುಷರಿಬ್ಬರನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಹಲವು
ಗಂಡಸರ ಸಂಬಂಧವಿರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಕೀಳು ಎಂದು ಭಾವಿಸುವುದು ಸಮಾಜದ
ಪುರುಷರಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಪತಿವ್ರತೆ ಎನಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಇತರ ಸ್ತ್ರೀಯರ ನಿಲುವೂ ಇದೇ
ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಪಾತಿವ್ರತ್ಯದ ಶೀಲ ಮುಂತಾದ ಕಲ್ಪನೆಗಳು
ಇರುವುದರಿಂದಲೇ ಇತರ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗದ ಕುಟುಂಬವ್ಯವಸ್ಥೆ ನಮ್ಮ
ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರುವುದು. ಸ್ತ್ರೀ ಪುರುಷ ಸಮಾನತೆ ಸಾಧಿಸಿದ ಅಥವಾ ಸಾಧಿಸಿದೆ
ಎನ್ನಲಾದ ಅಮೆರಿಕದಂತಹ ಮುಂದುವರೆದ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ತೀರ ಶಾಲೆಯ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಊಟದಲ್ಲಿ Anti
pregnancy pill ಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಡುತ್ತಾರೆಂದರೆ, ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿಂದ
ಹಾಗು ಅದರಿಂದ ಉಳಿದಿರುವ ಸಮಾಜದ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯದಿಂದ ನಮ್ಮ ಹಾಗೂ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ
ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಎಷ್ಟು ಅನುಕೂಲವಾಗುತ್ತಿದೆಯಲ್ಲವೇ?

ಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ಸ್ತ್ರೀ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಎರಡೂ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಪೂರಕ. ಸಮಾಜದ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯ
ಕೆಡಿಸುವುದಾಗಲೀ ಉಳಿಸುವುದಾಗಲೀ ಹೆಣ್ಣಿನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವೆನ್ನುವುದಾದರೆ ಅದು
ಸ್ತ್ರೀ ಕುಲಕ್ಕೆ ಸಂದ ಗೌರವವಲ್ಲವೇ? ಹೀಗೆ ಎರಡೂ ಕೋನಗಳಲ್ಲಿ ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ಯಾವುದು
ಸರಿ ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಲಾಗದೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಗೊಂದಲದ ಗುಂಡಿಗೆ ಬೀಳುತ್ತೇನೆ.

ಅಮ್ಮ ಫೋನೂ- ಬೋಂಡಾ ಜಾಮೂನೂ!!!

fatman-skinnyimage

ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೊರಡುತ್ತಿದ್ದವಳು, ಅಮ್ಮ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಕೇಳಿ ಬೆಚ್ಚಿ ಬಿದ್ದು ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತೆ! ನಮ್ಮಮ್ಮ ಯಾವತ್ತು ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಲ್ವೆ ಅದ್ರಲ್ಲೇನು ವಿಶೇಷ ಅನ್ಕೊಂಡ್ರಾ, ಇತ್ತು ಅವತ್ತು ವಿಶೇಷವಿತ್ತು, ‘ನಮ್ಮುಡುಗೀನು ತುಂಬಾ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಾಳ್ರೀ, ಆಫೀಸಿಗೋಗ್ತಾಳೆ! ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗ್ತಾಳೇ! ಮನೇಲು ಅದು ಇದು ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡ್ತಾಳೆ! ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ಪಾತ್ರೆನೆಲ್ಲ ಅವ್ಳೇ ತೊಳೆದಿದ್ದು!’ ಅಮ್ಮ ಯಾರ ಜೊತೇನೋ ಅತ್ಯುತ್ಸಾಹದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಹಾ! ಅಷ್ಟೊಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ಬಿಟ್ನಾ ನಾನು, ಇದ್ದಿದ್ದು ನಾಲ್ಕು ಲೋಟ ಮೂರು ತಟ್ಟೆ ಅದನ್ನ ತೊಳೆದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಹೊಗಳ್ತಿದ್ದಾರೆ! (ಅದು ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಲ)? ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ, ಭಾನುವಾರ ಎಲ್ಲೂ ಹೋಗಬೇಡ ಮನೇಲಿರು ಎಂದು ಅಪ್ಪಣೆ ಮಾಡಿದರು ಅಮ್ಮ! ಸಂಜೆ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಅದರ ಹಿಂದಿದ್ದ ರಹಸ್ಯ ತಿಳಿದು ನಿಜಕ್ಕೂ ದಿಗಿಲಾಯಿತು.

‘ಹುಡುಗ ಸಾಫ್ಟ್ ವೇರ್ ಎಂಜಿನಿಯರ್ ಅಂತೆ ಕಣ್ರೀ, ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸ್ವಂತ ಮನೆ ಇಲ್ಲದೋರನ್ನ ಯಾರು ಒಪ್ಕೋತಾರೆ ಹೇಳಿ, ಆದ್ರೂ ಈ ಹುಡ್ಗ ವರದಕ್ಷಿಣೆಯೆಲ್ಲಾ ಬೇಡ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮದ್ವೆ ಮಾಡ್ಕೊಟ್ರೆ ಸಾಕು ಅಂತಾನಂತೆ’ ಅಮ್ಮ ಅಪ್ಪನ ಹತ್ರ ತುಂಬಾ ಖುಷಿಯಿಂದ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು.

‘ಇವಾಗ ಕಂಪನಿಗಳೆಲ್ಲ ಕೆಲಸದೋರನ್ನ ಮುಗಿದು ಹೋದ ಬಿಯರ್ ಬಾಟಲ್ ಗಳ ತರಹ ಹೊರಗೆ ಎಸೀತಿವೆ, ಸಾಫ್ಟ್ ವೇರ್ ಎಂಜಿನಿಯರ್ಸ್ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸ ಇಲ್ದೆ ಖಾಲಿ ಕೂತಿದಾರೆ, ಸುಮ್ನೆ ಸಂಬಳ ಜಾಸ್ತಿ ಅಂತ ಮದ್ವೆ ಮಾಡ್ಬಿಟ್ಟು ಆಮೇಲೆ ನಿನ್ನ ಮಗಳಿಗೂ ಅಳಿಯನಿಗೂ ನೀನೆ ಕೂರಿಸಿ ಊಟ ಹಾಕ್ಬೇಕು ಅಷ್ಟೇ!’
ಎಂದು ಅಕ್ಕ ನನ್ನ ಸಪೋರ್ಟಿಗೆ ನಿಂತಳು.

‘ಹೇ ಅದೆಲ್ಲ ನಂಗೂ ಗೊತ್ತು ಕಣೇ, ಬರೀ ಎಂಜಿನಿಯರ್ ಅಂತ ನಾನೂ ಮೊದಲು ಬೇಡ ಅಂದೆ, ಆದ್ರೆ ಕಮಲಮ್ಮ ಹೇಳಿದ್ರು (ಫೋನಲ್ಲಿ!!) ಹುಡುಗನ ಅಪ್ಪ ನಾಲ್ಕು ಮನೆ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದಾರಂತೆ ಅವ್ರು ಇರೋ ಮನೇನ ಬಿಟ್ಟು. (ಅವ್ರಿರೋದು ಕೊಟ್ಬಿಟ್ಟು ಅವ್ರೇನು ಫುಟ್ ಪಾತ್ ಮೇಲೆ ಇರ್ಬೇಕಿತ್ತ?). ನಾನೆಲ್ಲ ವಿಚಾರಿಸಿದೀನಿ, ನೀವ್ಯಾರು ಮಾತಾಡ್ಬೇಡಿ ಅವ್ರು ಭಾನುವಾರ ಬರ್ತೀದಾರೆ ಅಷ್ಟೇ!!’
ಅಮ್ಮ ತಮ್ಮದೇ ಕಡೆಯ ಮಾತೆಂಬಂತೆ ಹೇಳಿದರು.

ನೀರಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುತ್ತಿರುವವನು ಹುಲ್ಲುಕಡ್ಡಿಯನ್ನೂ ಆಸರೆಗೆ ಹಿಡಿದಂತೆ, ದೀನ ಮುಖ ಮಾಡಿ ಅಪ್ಪನ ಕಡೆ ನೋಡಿದೆ, ಅಪ್ಪ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡವರಂತೆ, ‘ಚಿಕ್ಕುಡುಗಿ ಈಗ್ಲೆ ಯಾಕೆ ಅವ್ಳಿಗೆ ಇದೆಲ್ಲ!’ ಅಂತ ಇನ್ನು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ರು, “ನಿಮಗೆ ಇನ್ನು ಹತ್ತು ವರ್ಷ ಹೋದ್ರು ನಿಮ್ಮ ಮಗಳು ಚಿಕ್ಕೋಳೆ, ಮೂರು ಕತ್ತೆಗಾದಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಾಗಿದೆ (ಛೆ ಕತ್ತೆಗಳ ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಅಳೆಯೋದೆ ನನ್ನ ವಯಸ್ಸನ್ನ! ಅವಮಾನ) ಒಂದು ಕೆಲಸ ಬರೋಲ್ಲ, ಕಾರ್ಯ ಬರೋಲ್ಲ, ಮೊನ್ನೆ ಹಾಲು ಕಾಯ್ಸೆ ಅಂದ್ರೆ, ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿರೋ ಮೊಸರಿನ ತಪ್ಲೆ ಒಲೆ ಮೇಲಿಟ್ಟಿದಾಳೆ (ಎರಡೂ ಬೆಳ್ಳಗೇ ಇತ್ತು ಕಣ್ರೀ 😦 ). ನೀವಿಷ್ಟು ಮುದ್ದು ಮಾಡದೇ ಇದ್ದಿದ್ರೆ ನಾನು ಅವ್ಳಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಬುದ್ದಿ ಕಲಿಸ್ತಿದ್ದೆ (ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹೊಗಳಿದ್ದು ಅಡ್ವರ್ಟೈಸ್ ಮೆಂಟು ಮಾತ್ರ ಅಂತ ನನಗೆ ಆಗ ತಿಳೀತು!!). ಈ ಹುಡುಗ ಗೊತ್ತಾಗ್ಲಿ ಎರಡು ಕೊಟ್ಟು ಎಲ್ಲ ಕಲಿಸ್ತೀನಿ, ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಹೋದೋರ ಮನೇಲಿ ನಮ್ಮ ಮಾನ ಕಳೀತಾಳೇ. ಈಗ ಯಾರೂ ಮಾತಾಡ್ಬೇಡಿ ನಾನು ಅವ್ರೀಗೆ ಬರೋಕೆ ಹೇಳಿಯಾಗಿದೆ……!” (ಅಮ್ಮ ಇನ್ನು ಏನೇನೋ ನಾಮಾರ್ಚನೆ ಮಾಡುತ್ಲೇ ಇದ್ದರು ನಿಮಗೆ ಬೋರ್ ಆಗ್ಬಾರ್ದು ಅಥವಾ ನನ್ನ ಮರ್ಯಾದೆ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು 😉 ಅದನ್ನ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಎಡಿಟ್ ಮಾಡಿದೀನಿ).

ನಾನೇನು ಮಾಡಲಾರೆ ಮಗಳೇ ಎಂದು ಅಪ್ಪ ಕೈ ಚೆಲ್ಲಿದಂತೆ ನನ್ನ ನೋಡಿದರು. ಇವ್ರನ್ನೆಲ್ಲಾ ನಂಬಿದ್ರೆ ನನ್ನ ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ತರ್ತಾರೆ ಅಂತ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ನಾನೇ ಯುದ್ದಕ್ಕೆ ನಿಂತೆ. ‘ನೋಡಮ್ಮ ನಾನು ನಿಂಗಷ್ಟು ಭಾರ ಆದ್ರೆ (ಎಷ್ಟು ಅಂತ ಕೇಳ್ಲಿಲ್ಲ ಸಧ್ಯ), ಬೇರೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಪಿ.ಜಿ.ಹೌಸ್ನಲ್ಲಿ ಇದ್ಕೋತೀನಿ, ನೀನು ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಮದ್ವೆ ಗಿದ್ವೆ ಅಂದ್ರೆ ನಾನು ಸುಮ್ನೆ ಇರೋಲ್ಲ ಅಷ್ಟೇ. ನಾನಿನ್ನು ಓದ್ಬೇಕು, ಸೆಟಲ್ ಆಗ್ಬೇಕು…..!’ ಹೀಗೆ ಒಂದು ಫಿಲ್ಮ್ ಡೈಲಾಗ್ ಒಗಾಯಿಸಿದೆ. ನಮ್ ಕನ್ನಡಾ ಫಿಲ್ಮ್ ಡೈಲಾಗ್ ಗಳು ಥೇಟರ್ನಲ್ಲೇ ಓಡೋಲ್ಲ ಇನ್ನ ಮನೇಲಿ ಓಡುತ್ವೆ? ಇಲ್ಲೂ ಫ್ಲಾಪ್ ಆಯ್ತು. ಅಮ್ಮ ಉಪವಾಸದ ಬೆದರಿಕೆ ಒಡ್ಡಿ ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ನನ್ನನ್ನ ಗಂಡು ನೋಡೋಕೆ ಒಪ್ಪಿಸಿಯೇ ಬಿಟ್ರು.

ಬಂದವರಿಗೆ ಫಿಲ್ಮ್ ನಲ್ಲಿ ಮಾಡ್ತಾರಲ್ಲ ಹಾಗೆ ಕಾಫೀಲಿ ಭೇಧಿ ಮಾತ್ರೆಗಳು ಹಾಕಿ ಕೊಟ್ಬಿಡ್ಲೇ ಅಂನ್ಕೊಂಡೆ, ಛೆ ಈ ಫಿಲ್ಮಿ ಐಡಿಯಾಗಳೂ ಉಪಯೋಗ ಆಗೋಕಿಂತ ಕೈ ಕೊಡೋದೆ ಜಾಸ್ತಿ ಅಂತ ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಹೇಳ್ತಿದೀನಿ ನಿಮಗೊಂದು ಸತ್ಯ ಹೇಳ್ದೆ ಇದ್ರೆ ಮೋಸವಾಗುತ್ತೆ ಕಣ್ರೀ, ಒಳೊಗೊಳೊಗೆ ನನಗೂ ಬರೋ ಗಂಡನ್ನ ಒಂದು ಸಾರಿ ನೋಡಬೇಕು ಅನ್ನಿಸ್ತಿತ್ತು. ಮದ್ವೆ ಆಗದಿದ್ರೂ ನೋಡೋದ್ರಲ್ಲಿ ಏನು ತಪ್ಪು ಹೇಳಿ, ಅದು ಮೊದಲ ಸಲ ಹೀಗೆ ನನ್ನನ್ನೂ (!?) ನೋಡೋಕೆ ಯಾರಾದ್ರೂ ಬರ್ತಿರೋದು (ಅಲ್ಲ ನಾನೇನು ಎಕ್ಸಿಭಿಶನ್ನಾ ಹಾಗೆ ಎಲ್ಲಾರು ಬಂದು ಬಂದು ನೋಡೋಕೆ) ಹಾಗಾಗಿ ಹೆಚ್ಚು ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ, ಅದು ಹೇಗಿರ್ತಾನೋ ಒಂದು ಸಾರಿ ನೋಡಿಯೇ ತೀರೋಣ ಅಂತ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದೆ. ಫೋಟೋದಲ್ಲಂತು ಸುಮಾರಾಗಿದ್ದ, ತೆಗೆದು ಹಾಕೋಹಾಗೇನೂ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ (ಎಲ್ಲಿಂದ ಅಂತ ಕೇಳ್ಬೇಡಿ ಮತ್ತೆ).

ಸರಿ ಆ ಹಾಳು ಭಾನುವಾರ ಬಂದೇ ಬಂತು, ಭಾನುವಾರವೆಂದ್ರೆ ಅಷ್ಟು ಖುಷಿಪಡ್ತಿದ್ದೋಳು ಈ ಸಲ ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಬಂತಲ್ಲ ಅಂತ ತಲೆ ಚಚ್ಕೋಳ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಸುಂದರ ಭಾನುವಾರದ ಖುಷಿಯನ್ನೆಲ್ಲ ಕೆಡೆಸಿದ ಆ ‘ಗಂಡಿಗೆ’ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲೇ ಹಿಡಿ ಶಾಪ ಹಾಕಿ ಎದ್ದು ತಯಾರಾದೆ. ಅಮ್ಮ ಆಗ್ಲೇ ಬೋಂಡಾ ಮತ್ತು ಜಾಮೂನ್ ರೆಡಿ ಮಾಡ್ತಿದ್ರು, ಆಹಾ ಅದರ ಸುವಾಸನೆ!! ಬಿಡಿ ಎಷ್ಟುದ್ದ ಬರೆದ್ರೂ ಸುಖವಿಲ್ಲ, ಅದನ್ನ ಅನುಭವಿಸಿಯೇ ತೀರಬೇಕು!! ಅವ್ರು ಬರ್ತಿರೋದಕ್ಕೆ ಆಗ್ತಿರೋ ಲಾಭ ಇದೊಂದೇ, ಎಂದುಕೊಂಡು ಬೋಂಡಾದ ತಟ್ಟೆಗೆ ಕೈ ಹಾಕಿದೆ. ಫಟ್ ಅಂತ ಕೈ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಬಿಟ್ಟ ಅಮ್ಮ , ಅವ್ರು ಬಂದು ಹೋಗೋವರ್ಗೂ ಅದನ್ನ ಬಾಯಿಗಿಟ್ಟೆ ಕೈ ಮುರೀತೀನಿ ಅಂತ ಬೆದರಿಸಿದ್ರು. ‘ಅಮ್ಮೌ ಬರೋರಿಗೇನು ಮಡಿ ಬಟ್ಟೆ ಉಟ್ಟು ನೇವೇದ್ಯ ಮಾಡ್ತೀಯ? ಮೊದಲು ನನಗೆ ಕೊಡು, ಆಮೇಲೆ ಉಪ್ಪು ಖಾರ ಹೆಚ್ಚುಕಡಿಮೆ ಇದ್ರೆ ನಿನ್ನ ತಪ್ಪಿಂದ ನನ್ನ ಒಪ್ಪದೆ ಹೋದಾರು’ ಅಂತ ಅಮ್ಮನ್ನ ರೈಲತ್ತಿಸಿ, ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಬೋಂಡಾ ಜಾಮೂನಿನ ರುಚಿ ನೋಡಿ ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊಂಡೆ.

ಬಂದ್ರೂ ಬಂದ್ರೂ ಕಡೇಗೂ 12 ಗಂಟೆ ಅಂತ ಹೇಳಿ 2 ಗಂಟೆಗೆ ಗಂಡು, ಗಂಡಿನ ಚೇಲಾಗಳೆಲ್ಲ ಬಂದ್ರು. ಕಾಯ್ಸಿದಷ್ಟೂ ಹೊತ್ತು ಒಂದು ನಿಮಿಷವೂ ತಪ್ಪಿಸದೇ ಅವ್ರನ್ನೆಲ್ಲ ಬೈದುಕೊಳ್ಳತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ! ಆಹಾ, ಆ ಗಂಡು ನೋಡೋಕೆ ಎರಡು ಕಣ್ಣು ಸಾಲದು! ಇವನ ಫೋಟೋ ಹಿಡಿದ ಆ ಫೋಟೋಗ್ರಾಫರ್ ನಿಜಕ್ಕೂ ಕಲಾವಿದ ಕಣ್ರೀ, ಇವನ ಅಸಲು ರೂಪ ಚೂರು ರಿಫ್ಲೆಕ್ಟ್ ಆಗದಂಗೆ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹಿಡ್ದಿದ್ದಾನೆ (ಫೋಟೋನ) ಅನ್ಕೊಂಡೆ. ಅವನ ಕಣ್ಣು ಮೂಗಂತೂ ಬಿಡಿ ಹೋಲಿಕೆಗೆ ಸಿಗದಂತವು. ನಾನಿಲ್ಲಿ ಅಮೀರ್ ಖಾನ್, ಶಾರೂಕ್ ಖಾನರ ಸಿಕ್ಸ್ ಪ್ಯಾಕುಗಳ ಕನಸು ಕಾಣ್ತಿದ್ರೆ, ಈ ‘ಗಂಡು’ ಗುಂಡಗಿರೋ ಸ್ಟೀಲ್ ಬಿಂದಿಗೆಗೆ ಗಿಫ್ಟ್ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿದಂಗೆ ಇಷ್ಟು ದಪ್ಪದ ಹೊಟ್ಟೆ ಮೇಲೆ ಕಲರ್ ಕಲರ್ ಶರ್ಟು ಹಾಕ್ಕೊಂಡು, ಕನ್ನಡ ಫಿಲ್ಮ್ ಕಾಮೇಡಿಯನ್ ಗಳ ಜೊತೆ ಕಾಂಪೀಟ್ ಮಾಡೋ ಹಾಗಿದ್ದ. ಅಮ್ಮನ್ನ ಒಂದು ಸಲ ಗುರಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ನೋಡಿದೆ. ತಮಗೇನು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಹಾಗೆ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ‘ಗಂಡನ್ನ’ ನೋಡಿಯೂ ಅಮ್ಮನ ಉತ್ಸಾಹ ಕಡಿಮೆಯಾದಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಉಪಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಹೋದರು. ಮೊದಲೇ ಕೋಪಗೊಂಡಿದ್ದ ನನಗೆ, ಅವರಿಗೆಲ್ಲ ಹೋಟೇಲ್ ಸರ್ವೆಂಟ್ ನಂತೆ ಅಮ್ಮ ಜಾಮೂನು ಬೋಂಡಾ ಕೊಡಲು ಹೇಳಿದಾಗ ನಿಜಕ್ಕೂ ರೇಗಿತು. ಮನೆಗೆ ಬಂದವರಿಗೆ ಅವಮಾನ ಮಾಡಬಾರದು, ನೀನು ಈ ಹುಡುಗನ್ನ ಮದ್ವೆಯಾಗೋದೇನು ಬೇಡ, ದಯವಿಟ್ಟು ಮರ್ಯಾದೆ ಕಳೀಬೇಡ ಕೊಡಮ್ಮ ಮಗಳೇ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಗೋಗರೆದ ಮೇಲೆ ಕೊಡಲು ಒಪ್ಪಿದ್ದು (ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಅವರಿಗೆ ತಲುಪುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಾನೇ ಮುಗಿಸಿರುತ್ತಿದ್ದೆ).

‘ಸುಖವಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಈಗ ಮದ್ವೆ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಕಷ್ಟ ಪಡಬೇಕಿದೆ ಪಾಪ!’ ಅಕ್ಕ ಅಡಿಗೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಮೆಲ್ಲನಂದಳು, ‘ನೋಡೇ ಅಕ್ಕಾ! ನನ್ನ ನೋಡಿದ್ರೆ ಯಾರಿಗೂ ಅಯ್ಯೋ ಅನ್ಸೋದೆ ಇಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿ!’ ಅಳುಮುಖ ಮಾಡಿ ನಾನು ದನಿಗೂಡಿಸಿದೆ, ‘ಅಯ್ಯೋ ನಿನಗಲ್ವೇ, ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದು ಆ ಗಂಡಿಗೆ, ನೋಡು ಅಮ್ಮ ಮಾಡಿ ಹಾಕ್ತಾರೆ, ತಿಂದು, ಸುಖವಾಗಿ ಗುಂಡು ಗುಂಡಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಬೆಳೆದಿದ್ದಾನೆ, ನಿನ್ನ ಮದ್ವೆ ಮಾಡ್ಕೊಳೋಕೆ ಪಾಪ ಅದ್ಯಾವ ಜನುಮದಲ್ಲಿ ಕರ್ಮ ಮಾಡಿದಾನೋ!’ ಎಂದು ಮುಸಿ ಮುಸಿ ನಕ್ಕಳು. ‘ಹ್ಞೂಂ, ಎಲ್ಲಾರು ಉದ್ದಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದ್ರೆ ಇವನು ಅಡ್ಡಡ್ಡಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದಿದ್ದಾನೆ, ಹೋಗೇ ನಿನಗೆ ತಮಾಶೆ ನನ್ನ ಜೀವ ಹೋಗ್ತಿದ್ರೆ ಇಲ್ಲಿ’ ಅಂತ ಗೊಣಗಿ ಸುಮ್ಮನಾದೆ.

ಅಂತೂ ‘ಗಂಡು’ ಮತ್ತವನ ಚೇಲಾಗಳ ನಿರ್ಗಮನವಾಯಿತು. ಬೋಂಡಾ ಜಾಮೂನು ಖರ್ಚಾಗಿದ್ದು
ಬಿಟ್ರೆ ಇನ್ನೇನು ಪ್ರಯೋಜನವಾಗಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಒಂದೂ ಉಳಿಯದೆ ಎಲ್ಲಾ ಖಾಲಿಯಾಗಿತ್ತು ಅನ್ನೋದೊಂದು ನಿರಾಶೆ ಬಿಟ್ಟರೆ ಮತ್ತೇನು ಹೆಚ್ಚು ಬೇಜಾರಾಗಲಿಲ್ಲ. ಖುಷಿಯಿಂದ ಪುಟಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಅಮ್ಮನಿಗೂ ’ಗಂಡಿನ’ ದರ್ಶನದಿಂದ ಬೇಜಾರಾಗಿತ್ತು.

‘ಅಯ್ಯೋ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋಕೆ ನನ್ ಮಗಳು ಮನೇಲಿದ್ರೆ ತಾನೇ! ಇಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಾದ್ರೂ ನಾನೇ ಎಲ್ಲ ಮಾಡ್ಬೇಕು, ಮಕ್ಕಳ ಕೈಲಿ ಸೇವೆ ಮಾಡಿಸ್ಕೊಳ್ಳೋಕು ಪುಣ್ಯ ಮಾಡಿರ್ಬೇಕು ಬಿಡಿ…………!’ ಮಾರನೇ ದಿನ ಅಮ್ಮ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡುತ್ತಲೆ ಇದ್ದರು, ನಾನು ನಗುತ್ತಾ ಆಫೀಸಿನ ದಾರಿ ಹಿಡಿದೆ.

ಕರಿಯನಿಗೊಂದು ಲವ್ ಲೆಟರ್

(ಈ ಪತ್ರ ಓದಲು ಶುರುವಿಡುವ ಮೊದಲು ನಿಮಗೆ ಇದರ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಹೇಳ್ಬೇಕು. ಇದು ’ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ’ದ ’ಈ ಗುಲಾಬಿಯು ನಿನಗಾಗಿ’ ಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿತ್ತು, ನನ್ನ ಯಾವ ಬರಹವೂ ಗಳಿಸದ ಜನಪ್ರಿಯತೆ ಗಳಿಸಿತ್ತು. ಇದರಲ್ಲಿನ ಟೊಕ್ಕಿ, ನಮ್ಮ ನವಿಲುಗರಿಯ ಸೋಮು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಪಾತ್ರ. ಅವನ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಟೊಕ್ಕಿಗೆ ಬರೆದ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ನೀವು ನೋಡಿರ್ತೀರಿ, ನೀವು ಆ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಓದಿದ್ದರೆ ನಿಮಗೆ ಈ ಪತ್ರ ಚೂರು ಹೆಚ್ಚು ಅರ್ಥವಾಗಬಹುದು, ಓದದಿದ್ದರೆ ಏನು ನಷ್ಟವಿಲ್ಲ ಇದನ್ನೊಂದು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಪತ್ರವಾಗಿ ಓದಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು)

gal31

ಮುನಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಕರಿಯನಿಗೆ,

ಚೋಮು, ಅಂತು ನನಗೂ ಪತ್ರ ಬರೀಬೇಕು ಅನ್ನಿಸ್ತಿದೆ, ಇಲ್ಲ ಕಣೋ, ಮೊನ್ನೆ ನಾನು ಗಾಳಿ ಆಂಜನೇಯನ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಬರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ನೀನು ಮುನಿಸ್ಕೊಂಡಿದೀಯ, ಬೆಣ್ಣೆ ಹಚ್ಚೋಕೆ ಈ ಪತ್ರ ಬರೀತಾವ್ಳೆ ಅನ್ಕೋಬೇಡ! ಇದುವರೆಗೆ ನೀನು ಬರ್ದಿರೋ ನೂರ ನಲವತ್ತಾರು ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬಿದ ಪತ್ರಗಳ ಮುಂದೆ, ನನ್ನ ಈ ಪ್ರೇಮ ಪತ್ರ (?) ಸಪ್ಪೆ ಸಪ್ಪೆಯಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತೆ ಅಂತ ನಂಗೊತ್ತು ಪುಟ್ಟ, ಆದ್ರೆ ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ಆಣೆ ಮಾಡಿ ಹೇಳ್ತೀನಿ, ಆ ನೂರ ನಲವತ್ತಾರು ಪತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ನೀನು ಬರ್ದಿರೋದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನಾನು ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸ್ತೀನಿ. ಅಸಲಿಗೆ ಈ ಅಕ್ಷರಗಳೆಂಬ ಅಕ್ಷರಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತೀನ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸೋ ಶಕ್ತಿ ಇದೆಯೇನೋ? ನಿನ್ನ ನೋಡಿದ ತಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಮೂಡೋ ಮಿಂಚು, ನೀನು ಕೈ ಹಿಡ್ಕೊಂಡ್ರೆ ನನ್ನೆದೆಯಲ್ಲಾಗೋ ಸಂಭ್ರಮ, ನೀನು ಮುತ್ತಿಟ್ಟರೆ ಹೊಟ್ಟೆಯಾಳದಿಂದ ಹುಟ್ಟೋ ಖುಷಿಯ ನಡುಕ ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದು ಬಿಡೋಕೆ ಆಗುತ್ತ? ಬಿಡು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರದೂ ಹುಚ್ಚಿಡಿದು ಸುರಿಯೋ ಮಳೆಗೆ ಬೊಗಸೆಯೊಡ್ಡೋ ಪ್ರಯತ್ನ!

ಆದ್ರೂ ಇವತ್ತು ಬರೀಲೇಬೇಕಂತ ಬರೀತಿದೀನಿ ಚೋಮು, ಚೋಮು ಐ ಲವ್ ಯು ಕಣೋ. ನನಗೆ ನೀನು ಬೇಕು, ಮತ್ತೆ ನೀನೇ ಬೇಕು ಅಷ್ಟೆ. ಇಲ್ಲ ಕಣೋ ಇದೊಂದು ಜನ್ಮವಿದೆ, ಇದಾದ ಮೇಲೆ ಇನ್ನಾರು ಜನ್ಮಗಳಿವೆ, ಆ ಆರು ಜನ್ಮಗಳು ನೀನು ನನ್ನ ಜೊತೇಲಿರ್ಬೇಕು ಅಂತ ನಾನು ಕೇಳೋಲ್ಲ. ಇದೊಂದೇ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಮುಂದಿನ ಸಾವಿರ ಜನ್ಮಗಳನ್ನು ನಾಚಿಸೋ ಹಾಗೆ ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಬದುಕಿ ಬಿಡಬೇಕು. ಒರಟೊರಟಾದ ನಿನ್ನ ಗಡ್ದ ಕೊಡುವ ಸಿಹಿ ನೋವಿನಲ್ಲಿ, ನನಗಷ್ಟೇ ಇಷ್ಟವಾಗೋ ನಿನ್ನ ಮೈಯ ಘಾಟಿನಲ್ಲಿ, ನಿನ್ನ ಮುದ್ದು ಮುದ್ದು ಮಾತಿನಲ್ಲಿ, ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿಸೋ ನಿನ್ನ ಅಪ್ಪುಗೆಯಲ್ಲಿ, ಈ ಜನ್ಮ ಮುಗಿಸಿಬಿಡಬೇಕು.

ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಕಳೆಯೋ ಒಂದೊಂದು ಕ್ಷಣಾನೂ ಕಳೆದು ಹೋಗದ ಹಾಗೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಕೋ ಬಿಡ್ಬೇಕು. ನಿನ್ನ ಎದೆಯ ಅಷ್ಟೂ ರೋಮಗಳನ್ನ ನನ್ನ ತುಟಿಯಿಂದ ಮುದ್ದಿಸಬೇಕು. ಈ ಜನ್ಮ ಮತ್ತು ಈ ಜನ್ಮ ಪೂರ್ತಿ ಪೂರ್ತಿ ನನ್ನನ್ನೂ ಮರೆತು ನಿನ್ನವಳಾಗಿ ಬಿಡ್ಬೇಕು. ಇದಿಷ್ಟೇ ಅಲ್ವೋ ಚೋಮ ಇನ್ನು ನನ್ನ ಹುಚ್ಚು ಹುಚ್ಚು ಆಸೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ್ರೇ, ‘ಹೌದೇನೇ ಟೊಕ್ಕೀ!!?’ ಅಂತ ನನ್ನ ಕೆನ್ನೆ ಕಚ್ಚಿ ಬಿಡ್ತೀಯ ನೀನು! ನಿನ್ನದು ಮಗುವಿನಂತಹ ಮನಸ್ಸು ಕಣೋ, ಅದನ್ಯಾವತ್ತೂ ನೋಯಿಸಬಾರದು ಅಂತ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದೀನಿ. ಆದರೇ ಜಗತ್ತಲ್ಲಿ ಇನ್ಯಾರಿಗೂ ಕೊಡದ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನ ಪ್ರೇಮಿಗಳಿಗೇ ಕೊಡ್ತಾನೆ ನಿನ್ನ ದೇವರು 😦 ಇದೊಂದು ಸಾರಿ ನನ್ನ ಕ್ಷಮಿಸುಬಿಡು ಪುಟ್ಟಾ, ಈ ಉಸಿರಿರುವವರೆಗೆ ಮತ್ತೆ ನಿನ್ನ ನೋಯಿಸಲ್ಲ, ನನ್ನಾಣೆ!

ನಾಳೆ ಮಲ್ಲಿಗೆ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಕಣ್ತುಂಬ ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬ್ಕೊಂಡು ನಿನಗಾಗೇ ಕಾಯ್ತಿರ್ತೀನಿ, ನಿನಗಿಷ್ಟವಾಗೋ ಕಪ್ಪು ಚೂಡೀನೇ ಹಾಕ್ಕೊಂಡು ಬರ್ತೀನಿ. ತಲೆಗೆ ಚೂರೇ ಚೂರು ಹರಳೆಣ್ಣೆ ಹಾಕ್ಕೋತೀನೋ, ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೆ ಇಷ್ಟುದ್ದದ ನನ್ನ ನಾಗ ಜಡೆ ಎಣಿಯೋದು ಕಷ್ಟ. ಆಮೇಲೆ ಅದರಿಂದಾನೆ ಮತ್ತೆ ತಡವಾಗುತ್ತೆ ನೋಡು, ಅದಕ್ಕೆ ಚೂರೇ ಚೂರು ಹರಳಣ್ಣೆ ಹಾಕಿ ನೀಟಾಗಿ ತಲೆ ಬಾಚ್ಕೊಂಡು, ಅಮ್ಮ ಮುಡಿಸೋ ದಾಸವಾಳ ಹೂವಿಗೆ ದಾರೀಲೇ ಒಂದು ಗತಿ ಕಾಣಿಸಿ, ನಿನ್ನ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಮಾಲೆಗೆ ನನ್ನ ತಲೇಲಿ ಜಾಗ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಆ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂಗಳ ಜೊತೆ, ಅದನ್ನರಸಿ ಬರುವ ದುಂಬಿಗಳ ಜೊತೆ, ಅದರೆದೆಯಿಂದ ಉಕ್ಕೋ ಪರಿಮಳದ ಜೊತೆ, ಇಷ್ಟಿಷ್ಟೇ ನಾಚಿಕೊಂಡು, ನಿನಗಾಗೇ ಕಾಯ್ತಿರ್ತೀನಿ. ನಿನ್ನ ಕೋಪವೆಲ್ಲಾ ಮರೆತು ಇದೊಂದ್ಸಲ ಬಂದ್ಬಿಡೋ ಕರಿಯಾ, ಮತ್ತೆ ನೀನು ಕೋಪಾನೇ ಮಾಡ್ಕೊಳ್ಳದ ಹಾಗೆ ಮುತ್ತಿನ ಮಳೆಗರೆದುಬಿಡ್ತೀನಿ. ಬರ್ತೀಯಲ್ವಾ?

ನಿನ್ನವಳೇ,
‘ಟೊಕ್ಕಿ ಪುಟ್ಟು’

ಒಂದು ಮುಂಜಾವಿನಲೀ….

chicago-parrots-1-hw-park-7886321

ಜನವರಿಯ ಕೆಟ್ಟ ಚಳಿಗೂ ಕರುಣೆ ತೋರದ ಅಲಾರಾಂ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಹೊಡ್ಕೋಳುತ್ತೆ. ನಿದ್ದೆಗಣ್ಣಲ್ಲೇ ತಡಕಾಡಿ ಫೋನ್ ನಲ್ಲಿ ಟೈಮ್ ನೋಡಿದ್ರೆ 5.07. ಮುಖ ತೊಳೆದು ಕೆದರಿರೋ ಕೂದಲಿಗೆ ರಿಬ್ಬನ್ ಬಿಗಿದು, ಶೂಸ್ ಏರಿಸಿ ಟಪ ಟಪ ಸದ್ದು ಮಾಡುತ್ತ ರೋಡಿಗಿಳಿದ್ರೆ, ಕಾಲಿಂದ ತಲೇವರ್ಗೂ ಗಡ ಗಡ ನಡುಗಿಸುವ ಚಳಿ. ಫೋನಿಗೆ ಹ್ಯಾಂಡ್ಸ್ ಫ್ರೀ ಕನೆಕ್ಟ್ ಮಾಡಿದ ಕೂಡಲೇ ಭಾಗ್ಯಾದಾ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಬಾರಮ್ಮಾ, ಸುಪ್ರಭಾತ ತೇಲಿ ಬರುತಿತ್ತು, ಮುಷ್ಟಿಯನ್ನು ಟ್ರೌಶರ್ ಜೇಬಿನಲ್ಲಿಳಿಸಿ ಸಣ್ಣಗೆ ವಿಷಲ್ ಹಾಕ್ತಾ ನಡೆದೆ. ಚಳೀಗೆ ವಿಷಲ್ಲೂ ಸರೀಗೆ ಬರ್ತಿಲ್ಲ.

ಗೃಹಿಣಿಯೊಬ್ಬಳು ಮನೆಯಂಗಳವನ್ನು ಗುಡಿಸೋ ಸದ್ದು ಎಷ್ಟೋ ದೂರದಿಂದ ಕೇಳಿ ಬರ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಕೈಗೆಟುಕುವಷ್ಟು ಸನಿಹದಲ್ಲಿ ಹೆಸರರಿಯದ ಪಕ್ಷಿ ಸೊಯ್ಯನೆ ಹಾರಿಹೋಯ್ತು. ಅಯ್ಯಪ್ಪ ಸ್ವಾಮಿ ಭಕ್ತನೊಬ್ಬ ಬೀದಿ ನಲ್ಲಿಗೇ ತನ್ನ ನಡುಗುವ ಮೈಯೊಡ್ಡಿ ನೆನೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ಅವರಿವರು ಕೇಳುವ ಹಾಡನ್ನು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ ಎಫ್.ಎಮ್ ನ ರೇಡಿಯೋ ಜಾಕಿ ಅಷ್ಟು ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯೂ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಚಿಮ್ಮುತ್ತಿದ್ದ. ಪೇಪರ್ ಹಾಕೋ ಹುಡುಗ್ರು ನಿದ್ದೆ ಮುಗಿಯದ ಮುಖ ಹೊತ್ತು ತಮ್ಮದೇ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್ ಮೇಲೆ ಹೊರಟಿದ್ರು. ಕಣ್ಣು ಮಾತ್ರ ಕಾಣೋ ಹಾಗೆ ಸ್ಕಾರ್ಫ್ ಕಟ್ಟಿದ್ದ ಹೆಣ್ಣೊಬ್ಬಳು ಬ್ಯಾಗ್ ಹಿಡಿದು ಹೂ ತರಲು ಮಾರ್ಕೆಟ್ಟಿನ ದಾರಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದಳು. ಬೆಳಗ್ಗಿನ ಮೊದಲ ಬಸ್ಸಿಗೆ ಕಾದು ನಿಂತಿರೋ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಪಿನ ಜನ, ಚಳಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆನಿಸಿತು. ಚಳಿಗೆ ಮೈ ಚೂರು ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡಂತೆನಿಸಿ ಪಾರ್ಕಿನೊಳಗಡಿಯಿಟ್ಟೆ.

ದುಂಡು ಹೊಟ್ಟೆ ಹೊತ್ತ ಅಂಕಲ್ ಗಳು, ಗುಂಡುಗುಂಡಗಿರೋ ಹುಡುಗೀರು, ವಯಸ್ಸಾದ ಅಜ್ಜ ಅಜ್ಜಿ, ಎಲ್ಲರನ್ನು ಪಾರ್ಕಿನ ಗಿಡಮರಗಳು ನಿಶ್ಯಬ್ದವಾಗಿ ಅವಲೋಕಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ನಸುಕಿನಲ್ಲಿ ಈ ಪಾರ್ಕು, ಈ ಜನ, ಹೆಸರರಿಯದ ಆ ಹಕ್ಕಿ, ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಕವರ್ ಹೊದಿಸಿಕೊಂಡು ನಿರ್ಲಿಪ್ತವಾಗಿರುವ, ಇನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮದುವೆಮನೆಯಂತಾಗುವ ಅಂಗಡಿಗಳು, ಹಾಲು ಮಾರಲು ಹೊರಟ ಹುಡುಗನ ನಿದ್ದೆಗಣ್ಣು, ನೈಟ್ ಶಿಫ್ಟ್ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟಿರೋ ಕಾರ್ ಡ್ರೈವರ್, ಇಂತಹ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸದೆ ವಂಚಿತರಾಗುತ್ತೇವಲ್ಲ ನಾವು? ಯೋಚಿಸುತ್ತ ನಡೆದಿದ್ದೆ, ಹಿಂದೆ ಯಾರೋ ಕೆಮ್ಮಿದ ಸದ್ದು. ಜಾಗ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಯುವಕನೊಬ್ಬ ದಾರಿಕೇಳಲು ಸದ್ದು ಮಾಡಿದ್ದ. ಪಕ್ಕ ಸರಿದ ನಾನು, ಸ್ಲೀವ್ಸ್ ಇಲ್ಲದ ಬನಿಯನ್ ನಂತಹ ಶರ್ಟ್ ತೊಟ್ಟು ಆ ಚಳಿಯಲ್ಲಿ ಜಾಗ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅವನನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತ ನಡೆದೆ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಆಂಟಿ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ತುಂಟ ನಗು. ಅರೆ ಆಂಟಿ ಯು ಆರ್ ವೆರಿ naughty ಎಂದು ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಾ ಮುಂದುವರೆದೆ.

ಅಲ್ಲೇ ಕಲ್ಲು ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲೆ ತೂಕಡಿಸುತ್ತ ಕುಳಿತ ತಾತ. ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಮಲಗಬಹುದಿತ್ತಲ್ವೆ ಪಾಪ, ಇಷ್ಟು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ತೂಕಡಿಸುತ್ತಿದೆ ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ಆದರೆ ಮರುಕ್ಷಣವೇ ಒಂದು ಕಡೆಯ ಮೂಗು ಮುಚ್ಚಿ ದೀರ್ಘ ಉಸಿರೆಳೆದುಕೊಂಡ ತಾತ ನಾನು ತೂಕಡಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸಾಬೀತುಮಾಡಿತ್ತು. ದಸ್ ಬಹಾನೆ ಕರ್ಕೆ ಲೇಗಯೆ ದಿಲ್….. ಎಫ್.ಎಮ್ ನಲ್ಲಿ ಈಗ ಹಿಪ್ ಹಾಪ್ ಹಾಡುಗಳು ತೇಲಿಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಇಬ್ಬರು ಹುಡುಗೀರು ಪಾರ್ಕನ್ನು ಒಂದು ರೌಂಡ್ ಹೊಡೆದು ತುಂಬಾ ಸುಸ್ತಾದವರಂತೆ ಅಲ್ಲೇ ಕಲ್ಲು ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲೆ ಕೂತು ಹರಟೆ ಕೊಚ್ಚ ತೊಡಗಿದ್ದರು. ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತ ಸುಮಾರು 20 ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ಸ್ಪೀಡ್ನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಎಲ್ಲರನ್ನು ಹಿಂದಿಕ್ಕುತ್ತ ಬಿರುಸಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ಕೂರಲು ಏಳಲು ಅಡ್ಡ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಹೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ಇವತ್ತು ಕರಗಿಸಿಯೇ ತೀರುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಶಪತ ಮಾಡಿದಂತೆ ದಪ್ಪ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಅಂಕಲ್ ಬಸ್ಕಿ ಮೇಲೆ ಬಸ್ಕಿ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಚಳಿಗೆ ಸುಮಾರು ಮುಕ್ಕಾಲು ಪಾಲು ಕವರ್ ಆಗಿದ್ದ ಅಜ್ಜಿಯೊಬ್ಬರು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಬಗ್ಗುವುದು ಏಳುವುದು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಜಾದು ಹೇ ನಶಾ ಹೇ ಮದ್ಹೋಶಿಯಾ, ತುಜ್ ಕೋ ಭುಲಾಕೆ ಅಬ್ ಜಾವೂ ಕಹಾ…. ಎಫ್ ಎಮ್ ಹಾಡುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಭಾನ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಸೂರ್ಯ ಇಣುಕುತಿದ್ದ. ಪಾರ್ಕಿನಿಂದ ಹೊರಟ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೆಲ್ಲ ಹೊರಗೋದ ಮೇಲೆ ಏನೇನಾಗ್ತಾರೆ? ಅವರ ಕೆಲಸ, ಮನೆಸಾಲ, ಫೋನ್ ಬಿಲ್ಲು, ಪೇರೆಂಟ್ಸ್ ಮೀಟಿಂಗು ಇತ್ಯಾದಿಗಳಲ್ಲೇ ಮುಳುಗೋಗ್ತಾರಲ್ಲ? ಇಷ್ಟು ಪ್ರಶಾಂತ ಏಕಾಂತ, ಇಡೀ ದಿನದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಅವರಿಗೆ ಸಿಗಬಹುದೆ? ಅದು ಸಿಗಲಾರದು ಎಂಬ ಅರಿವು ಇವರಿಗಿದೆಯೇ? ಗಡಿಯಾರ ಯಾರನ್ನೂ ಗಮನಿಸದೇ ತಿರುಗುತಿತ್ತು. ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೊತ್ತಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಮೌನವಾಗಿ ಸಾರುತಿತ್ತು. ಎದೆತುಂಬಾ ಅಚ್ಚರಿ ಹೊತ್ತೇ ಪಾರ್ಕಿನಿಂದ ಹೊರಟೆ!!!

ಕಹಿ-ಬರಹ

aa034288

ಬ್ಲಾಗು ಶುರು ಮಾಡಿದ ಸ್ವಲ್ಪದಿನಕ್ಕೆ ಬರವಣಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ ಅನ್ನಿಸ ಹತ್ತಿದೆ. ಏನಾದ್ರೂ ಬರೆಯಬೇಕು, ಬರೆಯಲೇಬೇಕು ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡರೆ ಏನು ಹೊಳಿಯೋದೆ ಇಲ್ಲ. ಇಷ್ಟು ದಿನ ಬರೆಯದೆ ಇರಲು ಅದೇ ಕಾರಣವಾ? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಈಗೊಂದು ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ಘಟನೆಗಳು ನಡೆದು ಹೋದ್ವು. ಭಾರತದ ಹೃದಯದಂತಿದ್ದ ಮುಂಬಯಿಗೆ ಉಗ್ರರು ಬಂದು ಬೆಂಕಿ ಇಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಬ್ಲಾಗಿನ ಬುದ್ದಿಜೀವಿಗಳೆಲ್ಲಾ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಬರಿಯಬೇಕೆಂದು ಯೋಚಿಸಿದರೂ ಕಾರಣವಿಲ್ಲದೇ ಸತ್ತ ಅಮಾಯಕರ ನೆನಪಿಗೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಒಂದು ಹನಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ನನಗೆ ಬೇರೇನೂ ಹೊಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕೋ ಅಂತರಂಗ ಖಾಲಿಯಾದ ಅನುಭವ. ಈ ಬರವಣಿಗೆ ಓದು ಎಲ್ಲ ಯಾರಿಗಾಗಿ ಯಾವುದಕ್ಕಾಗಿ ಅನಿಸಿಬಿಡುವಷ್ಟು ಖಿನ್ನತೆ.

ಏನನ್ನೋ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಂತೆ, ತಳವೇ ಇಲ್ಲದ ಯಾವುದೋ ಪ್ರಪಾತಕ್ಕೆ ಬೀಳುತ್ತಿರುವಂತೆ, ಹೀಗೆ ಏನೇನೋ ಹುಚ್ಚುಚ್ಚು ಕಲ್ಪನೆಗಳು. ಕಾರಣವಿಲ್ಲದ ಆತಂಕ. ಬುದ್ದಿಗೇನೋ ಮಂಕು ಕವಿದಂತೆ, ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಅದು ಏನನ್ನು ಯೋಚಿಸಲಾರದೇನೋ ಎಂದು ವಿನಾಕಾರಣ ಕಳವಳಕ್ಕೊಳಗಾಗಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಯಾರನ್ನಾದ್ರೂ ಹಿಡ್ಕೊಂಡು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೊಡಿಯಬೇಕು, ರೋಡಲ್ಲಿ ನಿಂತುಕೊಂಡು ಜೋರಾಗಿ ಕಿರುಚಬೇಕು, ಯಾರಿಗಾದ್ರೂ ಹೀನಾಮಾನವಾಗಿ ಬೈದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಶರಪಂಜರದಲ್ಲಿ ಕಲ್ಪನ ಮಾಡ್ತಾಳಲ್ಲ ಹಾಗೇ ಸೋಫಾನ ಕಚ್ಚಿ ಕಚ್ಚಿ ಹರ್ದಾಕ್ಬೇಕು!! ಏನನ್ನಾದರೂ ಬರೆಯಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡಾಗ, ನಾನಂದುಕೊಂಡದ್ದು ಬರೆಯಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗದಾಗ ನನಗೆ ಹೀಗೆಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸುವುದುಂಟು!!! ಹುಚ್ಚರಿಗೆ ಹುಚ್ಚಿಡಿಯೋಕು ಮುಂಚೆ ಹೀಗೇ ಆಗುತ್ತದೇನೋ? ಏನನ್ನಾದರೂ ಓದುವಾಗ, ನೋಡಿದಾಗ, ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಾಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಯಾವುದೋ ಎಳೆ ಸಿಕ್ಕಂತಾಗಿ ಬರೆಯಬೇಕಂಬ ಭಾವ ದಟ್ಟವಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತದೆ, ಬರೆಯಲು ಕೂತಾಗ ಕಾಡಿದ ಭಾವಗಳೆಲ್ಲಾ ನನ್ನವಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ ಮಾಯವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತವೆ.

ದಿನಕ್ಕೆ ನೂರರ ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಬ್ಲಾಗುಗಳು, ಸಹ ಬ್ಲಾಗಿಗರ ಆಸಕ್ತಿ ಮೂಡಿಸುವ ಬರಹಗಳು, ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಹೊಟ್ಟೆ ಕಿಚ್ಚಿಡಿಸುವ ಕವಿತೆಗಳು, ಇವನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅರೆ! ಇವರಿಗೆಲ್ಲ ಸಾಧ್ಯಾವಾಗುವಂತದ್ದು ನನಿಗ್ಯಾಕೆ ಆಗೋಲ್ಲ ಎಂದು ಅಚ್ಚರಿಪಡುತ್ತೇನೆ. ಬರವಣಿಗೆಗೆ ಬೇಕಾಗೋ ಮಾನಸಿಕ ಸಿದ್ದತೆ ನಾನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವುಲ್ಲವ? ಏನು ಬರೆಯಬೇಕೆಂದಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬುದರ ಸ್ಪಷ್ಟ ಚಿತ್ರಣ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದಿರುವುದಿಲ್ಲವ? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ತುಂಬಾ ಸಲ ಏನನ್ನೋ ಬರೆಯ ಹೋಗಿ ಮತ್ತೇನನ್ನೋ ಬರೆದು ಅದನ್ನು ಬದಲಿಸಲು ಮನಸ್ಸಾಗದೆ ತಲೆಕೆರೆದುಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದೀನಿ. ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ದೇವರನ್ನೇ ನೋಡದೆ ಬರಿಯ ಗರಡುಗಂಬಕ್ಕೆ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿ ಮರಳಿಬಂದಂತೆ! ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸುವುದು ನನಗೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಆಗಿಲ್ಲ. ಇಷ್ಟು ದಿನ ನಾನು ಬರೆದಿರೋದು ಹೆಚ್ಚಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಅವು ನನಗೆ ತೃಪ್ತಿ ನೀಡಿಲ್ಲ. ‘ಹ್ಜ್ಞಾಂ ಇದು ಸರಿ, this is perfect ಇದನ್ನೇ ಬರೆಯಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡದ್ದು ನಾನು’ ಎಂದು ಇದೂವರೆಗೂ ನನಗನ್ನಿಸಿಲ್ಲ. ಇದು ನನ್ನ ಬರಹದೆಡೆಗೆ ನನಗೇ ಇರುವ ಕೀಳರಿಮೆಯ? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. “ಬರವಣಿಗೆ, ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹರಿಬಿಡಲು ನಾನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡ ದಾರಿಯಷ್ಟೆ!?” ಊಹ್ಞೂಂ ಭಾವನೆಗಳ ರಭಸಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆ ಸಹಕರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಬರೆಯಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. 😦

ಹೇಗಿರಬೇಕು ನನ್ನವನು

image023

ನನ್ನವನು ಬಿಳಿ ಕುದುರೆಯೇರಿ ಬರುವ
ರಾಜಕುಮಾರನಾಗಿರಬೇಕೆಂದೇನಿಲ್ಲ,
ನನ್ನಲ್ಲಿ ಕನಸ ಬಿತ್ತುವ
ರೈತನಾದರೆ ಸಾಕು.

ನನ್ನನ್ನು ಅವನು ರತಿ ಮೇನಕೆ ಎಂದು
ಹೊಗಳಬೇಕಿಲ್ಲ, ನನ್ನತನಕೆ ಬೆಲೆಕೊಟ್ಟರೆ ಸಾಕು.
ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಕಮಲ, ಮೀನಿಗೆ ಹೋಲಿಸಬೇಕಿಲ್ಲ,
ನಾ ಮಲಗಿದ್ದಾಗ ಅವಕ್ಕೆ ಮುತ್ತಿಟ್ಟರೆ ಸಾಕು.

ನನ್ನವನು ಸುರಸುಂದರಾಂಗನಾಗಿರಬೇಕೆಂದೇನಿಲ್ಲ,
ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಕುರೂಪವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಸಾಕು.

ಅವನು ಒಡವೆ ವಜ್ರಗಳ ಮಳೆಗರೆಯ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ
ಆಭರಣವಿಲ್ಲದೆಯೂ ನನ್ನ ಮೆಚ್ಚಿದರೆ ಸಾಕು.

ಅವನ ಮಾತು ಮೋಡಿ ಮಾಡಬೇಕೆಂದೇನಿಲ್ಲ,
ಅದರಲ್ಲಿ ಸತ್ಯವಿದ್ದರೆ ಸಾಕು.
ಅವನು ಬಿಳಿ ಕೆನೆಹಾಲಿನಂತಿರಬೇಕೆಂದೇನಿಲ್ಲ,
ಕಪ್ಪಗಿದ್ದರೂ ಕಂಪ ಬೀರುವ ಕಸ್ತೂರಿಯಂತಿದ್ದರೆ ಸಾಕು.

ನನ್ನವನ ಪ್ರೀತಿ ಸಮುದ್ರದಷ್ಟು ಅಗಾಧವಿರಬೇಕೆಂದೇನಿಲ್ಲ,
ನನ್ನೀ ಮುಷ್ಟಿಗಾತ್ರದ ಹೃದಯ ತುಂಬುವಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿಸಿದರೆ ಸಾಕು.

ಸಿದ್ದಾಂತ???

hema2
ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ೮ ಗಂಟೆಗೆ ಎಚ್ಚರವಾದಾಗ ಅಂದು ಭಾನುವಾರವೆಂದು ನೆನಪಾಯಿತು. ಹಾಸಿಗೆ
ಬಿಟ್ಟೇಳಲು ಮನಸ್ಸಾಗದೆ ಮತ್ತೆ ಕಂಬಳಿ ಎಳೆದುಕೊಂಡಳು. ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ನಡೆದದ್ದೆಲ್ಲ
ಫಿಲ್ಮೀನ ರೀಲುಗಳಂತೆ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಬಂದವು. ತಲೆ ಭಾರವಾಗುತ್ತಿದೆಯೆನಿಸಿತು. ನಿನ್ನೆ
ಎಷ್ಟು ರೌಂಡ್ ‘ಟಕೀಲ’ ಕುಡಿದಿದ್ದೆ ಎಂದು ನೆನೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಳು.
ನೆನಪಾಗಲಿಲ್ಲ. ಛೆ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಅದನ್ನು ಕುಡಿಯಬಾರದೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದಳು. ಅದೇನು
ಅಸಾಧ್ಯವಲ್ಲವೆಂಬ ಅಹಂಕಾರ ಅವಳಿಗೆ. ಯಾವ ಚಟಗಳಿಗೂ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಅವಳ
ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೆಂಬುದು ಅವಳಿಗಷ್ಟೇ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ಸತ್ಯ. ತೀರ
ಅದಿಲ್ಲದೆ ಬದುಕಲಾರೆ ಅನಿಸಿದ ಕ್ಷಣ ಅದರಿಂದ ಕೈಕೊಡವಿಕೊಂಡು ಹೊರಟು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಅದೊಂತರ ಹುಚ್ಚು ಯಾರಿಗೂ, ಯಾವುದಕ್ಕೂ ತನ್ನ ಮೇಲೆ ಅಧಿಕಾರ ಚಲಾಯಿಸಲು ಅವಕಾಶ
ಕೊಡಕೂಡದೆಂಬ ಹುಚ್ಚು. ಆ ಹುಚ್ಚಿನಿಂದಲೇ ಅವಳು ತನ್ನಿಷ್ಟದ ಬೆಂಗಳೂರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು
ಪೂನಾವೆಂಬ ಕೊಂಪೆಗೆ ಬಂದದ್ದು. ರಾತ್ರಿಯ ಘಟನೆಗಳು ನೆನಪಾದವು. ಎಂದಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚೇ
ಕುಡಿದಿದ್ದನಾ? ಇರಲಾರದು. ಹೆಚ್ಚು ಕುಡಿದಿದ್ದರೆ ತಾನು ಆ ರೀತಿ
ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡಳು. ಅಬ್ಬಾ! ಅದೇನು ಶಕ್ತಿಯಿದೆ
ಈ ಗಂಡಸಿನ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ ನನ್ನಂತ ನನ್ನನ್ನೇ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಮೈ ಮರೆಯುವಂತೆ
ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಿತಲ್ಲ. ಛೆ ಅವನು ಕಿಸ್ ಮಾಡೋಕೆ ಬಂದಾಗಲೇ ತಾನವನನ್ನು ರೆಸಿಸ್ಟ್
ಮಾಡಬೇಕಿತ್ತು ಎಂದುಕೊಂಡಳು. ತನ್ನ ಕೈಲಿ ಅದು ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತೇ? ಮುಗುಳ್ನಗುವೊಂದು
ಮಿಂಚಿತು. ಆದರೂ ಅದೆಷ್ಟು ಧ್ಯರ್ಯ ಆ ಬಡ್ಡೀ ಮಗನಿಗೆ, ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ನನ್ನನ್ನೇ
ಆವರಿಸುಕ್ಕೆ ಬಂದನಲ್ಲ! ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಮೇಲೆ ವಿಪರೀತ ಕೋಪ ಬಂತು.
ಎಲ್ಲಾ ಆಗಿದ್ದು ತನ್ನಿಂದಲೇ, ತನ್ನದೇ ಸಿದ್ದಾಂತಗಳಿಗೆ ಜೋತು ಬೀಳದೆ, ಎಲ್ಲ
ಹುಡುಗಿಯರಂತೆ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ತಾನಿವತ್ತು ಪಶ್ಚಾತಾಪಪಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೆನಿಸಿ ತನ್ನ
ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಮುನಿಸಿಕೊಂಡಳು.

ಪ್ರಪಂಚದ ಅರಿವಾಗ ತೊಡಗಿದಾಗಿನಿಂದ ಹೆಣ್ಣಿನ
ಬಗ್ಗೆ ಅವಳಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರ ದ್ವೇಷ. ಸ್ವತಂತ್ರಳಾಗಿರಲು ಯಾವ ಹೆಣ್ಣೂ ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ!
ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಒಂದು ಕಂಫರ್ಟಬಲ್ ಆಗಿರೋ ಜೈಲು ಬೇಕು. ಅವಳ ವಾದ, ಜಗಳ, ನಿಲುವು
ತೀರ್ಮಾನಗಳು ಅವಳಿರುವ ಜೈಲಿಗೆ ಕಂಫರ್ಟ್ ಒದಗಿಸಲಿಕ್ಕೇ ಹೊರತು ಅವಳಿಗೆ
ಸ್ವೇಚ್ಛಾಚಾರದ ವಿಚಾರವೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಬಲವಾಗಿ ನಂಬಿದ್ದಳು. ತಾನು
ಇದೆಲ್ಲವನ್ನು ಮೀರಿ ಬದುಕಬೇಕೆಂಬ ಅವಳ ನಿರ್ಧಾರ ಅವಳನ್ನು ಬೇರೆಲ್ಲರಿಗಿಂತ
ವಿಭಿನ್ನವೆನಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದವು. ಆ ಡಿಫ್ರೆನ್ಸಿಯೇಶನ್ನು ಅವಳಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರ ಖುಷಿ
ಕೊಡುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗಲೇ ಅಲ್ಲವೇ ಅವಳು ಬೆಂಗಳೂರು ಬಿಡಬೇಕೆಂದು ಕೊಂಡಿದ್ದು. ಅದ್ಯಾವ
ಗಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಆ ಯೋಚನೆ ಬಂತೋ, ಅದರ ಮರುಕ್ಷಣದಿಂದ ಅವಳು ತನ್ನ ತಯಾರಿ ನಡೆಸಿದ್ದಳು.
ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ, ಅಕ್ಕ ಇವರೆಲ್ಲರನ್ನು ಒಪ್ಪಿಸಿ, ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದಿರುವ ಊರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು
ಒಬ್ಬಳೇ ಬೇರೆ ಊರಿನಲ್ಲಿರುವುದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭದ್ದಾಗಿರಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ. ಕಷ್ಟವೆನಿಸಿದಷ್ಟು
ಅದನ್ನು ಮಾಡಲೇಬೇಕೆಂಬ ಹಟ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತದೆ ಇದವಳ ಇನ್ನೊಂದು ಸಿದ್ದಾಂತ. ಎರಡು ವರ್ಷ
ಅಕ್ಷರಷಃ ಬಡಿದಾಡಿ ಪೂನಾಗೆ ಹೊರಟು ನಿಂತಳು. ‘ಅಲ್ಲಿ ರೂಮು ಸಿಗೋವರೆಗಾದ್ರೂ ನಾನು
ಜೊತೇಲಿರ್ತೇನೆ’ ಅಂದ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಬೇಡವೇ ಬೇಡವೆಂದು ನಿರಾಕರಿಸಿ ಒಬ್ಬಳೇ ಹೊರಟಳಲ್ಲ
ಆಗವಳಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದ ಸಂಭ್ರಮವಿತ್ತು. ಪೂನಾಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟ ತಕ್ಷಣ ತಾನೊಂದು ಸ್ವತಂತ್ರ
ಹಕ್ಕಿ. ಇಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ಬಂಧಿಸುವಂತಹ ಯಾವುದೇ ಕಟ್ಟಳೆಗಳಿಲ್ಲ. ತಾನೆಂದರೆ
ತನ್ನಿಷ್ಟ ಅಷ್ಟೇ ಎಂದುಕೊಂಡಳು.

ತಾನು ಮೊದಲು ಸಿಗರೇಟು ಹಚ್ಚಿದ್ದು ಯಾವಾಗ? ಎಂಟನೇ
ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ಅಪ್ಪನ ಪ್ಯಾಂಟ್ ಜೇಬಿನಿಂದ ಕದ್ದು ದೂರದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಯಾರು ಇಲ್ಲದ
ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಹಚ್ಚಿ ಉಸಿರೆಳೆದುಕೊಂಡಾಗ ಬಂದಿತ್ತಲ್ಲ ಕೆಮ್ಮು. ಆಹಾ! ೧೦ ನಿಮಿಷ ನಿಂತೇ
ಇರಲಿಲ್ಲ ಕಣ್ಣು ಮೂಗು ಎನ್ನದೇ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆಯಿಂದ ಹೊಗೆ, ನೀರು ಕಿತ್ತುಕೊಂಡು
ಬಂದಿತ್ತು. ಅದೇ ಕೊನೆ ಮತ್ತೆ ಸಿಗರೇಟು ಮುಟ್ಟಲು ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ಭಯವಾಗಿತ್ತು. ಎರಡು
ತಿಂಗಳಿಂದೆ ಅದೇಕೋ ಮತ್ತದರ ನೆನಪು ಬಂದು ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋದವಳೇ ಒಂದು ಪ್ಯಾಕ್ ಗೋಲ್ದ್ ಫ್ಲೇಕ್
ತಂದೇ ಬಿಟ್ಟಳಲ್ಲ. ಮೊದಲು ಕಷ್ಟವಾಯಿತು, ಉಸಿರೆಳುಯುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಕೆಮ್ಮು
ಗುದ್ದಿಕೊಂಡು ಬಂದು ಬಿಡೋದು, ಎರಡು ದಿನ ಅಷ್ಟೇ. ಮೂರನೇ ದಿನ ಮೂರು ಸಿಗರೇಟನ್ನು
ಯಾವುದೇ ಕಷ್ಟವಿಲ್ಲದೆ ಸುಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಡಿಸ್ಕೋಗು ಹಾಗೆ ಹೋಗಬೇಕೆನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ ಆ ಮಿನಿ
೨ ಬಾರಿ ಕರೆದಾಗಲೂ ಬರೋಲ್ಲವೆಂದಿದ್ದಳು. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಒಂದು ದಿನ ಮಿನಿಗೆ ಫೋನ್
ಮಾಡಿ ಡಿಸ್ಕೋಗೆ ಬರ್ತೀನೆ ನೀನು ಹೋಗೋವಾಗ ನನ್ನನ್ನು ಕರಿ ಎಂದಿದ್ದಳು. ನೀ
ಬರ್ತೀನಂದ್ರೆ ಇವತ್ತೆ ಹೋಗೋಣ ಡಾರ್ಲಿಂಗ್ ಅಂದವಳಿಗೆ ಸರಿ ಎಂದು ಅಂದು ರಾತ್ರಿ
ಮೂರುಗಂಟೆವರೆಗೂ ಕುಣಿದು ಬಂದಿದ್ದಳಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಪ್ರತಿ ಶನಿವಾರ ಸಂಜೆ ಅದವಳ ರೊಟೀನ್
ಆಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಎರಡನೇ ಬಾರಿ ಡಿಸ್ಕೋ ಥೆಕ್ ನಲ್ಲಿ ಮಿನಿ ಅವನನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದಾಗ
ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಅವಳಿಗೆ ಏನೂ ಅನ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಇವತ್ತಿಗೂ ಅವನಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುವ
ಯಾವುದೇ ಗುಣವಿಲ್ಲವೆಂದೇ ನಂಬುತ್ತಾಳೆ. ಆ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅವನಲ್ಲದೇ ಯಾರಿದ್ದರೂ ತನ್ನ
ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಅದೇ ಆಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ತಾನು ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ಅವನ ಜೊತೆ
ಬರಲಿಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿರದಿದ್ದರೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಸೀನ್ ಕ್ರಿಯೇಟ್ ಆಗ್ತಾನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟು
ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಕುಡಿದಿದ್ದ ತನ್ನನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ಇವನೇ ಸರಿಯೆಂದು,
ಕುಡಿದಾಗಲೂ ಅವಳಿಗನ್ನಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಯನಿಸಿತ್ತು. ನೋಡಲು
ಸಾಧುವಂತೆ ಕಂಡರೂ ಅವನು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಲಾಭ ಪಡೆಯುವ ಕನ್ನಿಂಗ್ ಫೆಲೋ ಅಂತ ಅವಳಿಗೆ
ಗೊತ್ತಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅವನು ಮಹಾನ್ ಪುಕ್ಕಲ ಎಂಬುದೂ ಎರಡನೇ ಭೇಟಿಯಲ್ಲೇ ಅವಳು
ಕಂಡುಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ಅವಳು ಅವನು ಡ್ರಾಪ್ ಮಾಡಲೇ ಅಂದಾಗ ಮರುಮಾತಾಡದೇ
ಬೈಕನ್ನೇರಿದ್ದಳು. ಮನೆ ಹತ್ತಿರ ತಂದು ಬಿಟ್ಟವನನ್ನು ಕರಿಯಲೇ ಬೇಡವೇ ಅಂದುಕೊಂಡು,
ಶಿಷ್ಟಾಚಾರಕ್ಕಿರಲಿ ಅಂತ ಕರೆದರೆ, ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟನಲ್ಲ. ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯೋಲ್ಲ ನಾನು ಟೀ
ಆದರೆ ಓಕೆ ಅಂದಿದ್ದ ಕೇಳೋಕೆ ಮುಂಚೇನೆ. ಟೀ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ತನ್ನ ಹಿಂದೆ ಅದ್ಯಾವ
ಮಾಯದಲ್ಲಿ ಬಂದು ನಿಂತನೋ, ಏನಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಅರಿವಾಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ತನ್ನ ತುಟಿಯನ್ನು
ನನ್ನ ತುಟಿಯ ಮೇಲೊತ್ತಿದ್ದ. ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಮೈ ಮರೆತಂತೆ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟೆನಲ್ಲ.
ಎರಡೇ ಕ್ಷಣ ತನ್ನೆಲ್ಲ ಬಲವನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ತಳ್ಳಿದ್ದಳು ಅವನನ್ನು. ಸ್ಸಾರಿ ಅಂದ ಅವನು
ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿಕೊಂಡು ಹೊರಟು ಹೋಗಿದ್ದ. ಆ ಘಟನೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಅವಳಿಗೆ ಅಳು
ಬಂದು ಬಿಟ್ಟಿತು, ಅದೇಕೋ ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅತ್ತು ಬಿಟ್ಟಳು. ಮರುಕ್ಷಣವೇ ತಾನು
ಅತ್ತಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅವಳಿಗೇ ನಾಚಿಕೆಯಾಯಿತು. ಇಷ್ಟು ದಿನ ತಾನು ಬದುಕಿದ ರೀತಿ ಏನು
ಸಾಧಿಸಿದಂತಾಯ್ತು ಎಂದು ತನ್ನನ್ನೇ ಕೇಳಿಕೊಂಡಳು. ಕಾಣದ ಸಿದ್ದಾಂತಗಳ ಬಲೆಗೆ ಬಿದ್ದು
ನಾನು ಸಾಧಿಸಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡದ್ದಾದರೂ ಏನು? ಬದುಕಿಗೆ ಸಿದ್ದಾಂತಗಳು ಅಗತ್ಯವಾ?
ಸಿದ್ದಾಂತಗಳಿಲ್ಲದೆ ಬದುಕಲಿಕ್ಕೆ ಆಗೋದೆ ಇಲ್ವ? ಆಗುತ್ತೆ ಆದರೆ……
ಸಿದ್ದಾಂತಗಳಿಲ್ಲದೆ ಬದುಕುತ್ತೀನಿ ಅನ್ನೋದು ಒಂದು ಸಿದ್ದಾಂತದ ಪ್ರತಿಪಾದನೆ ಅಲ್ಲವೇ?
ಇನ್ನು ಯೋಚಿಸಿದರೇ ತನಗೆ ಹುಚ್ಚೇ ಹಿಡಿಯುತ್ತದೆನಿಸಿ, ಹಾಸಿಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಮೇಲೆದ್ದಳು.

ಹುಡುಗೀರು ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ?

ಹುಡುಗೀರ್ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ?
“ಅಲ್ಲವೇ ನೋಡಿದ್ರೇನೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತೆ ಜೊಲ್ಲು ಅಂತ ಅದು ಹೇಗೆ ಮಾತಾಡ್ತೀಯಾ ಅವನ ಜೊತೆ ? ಅದೇನು ಅಷ್ಟೊಂದು ಹಲ್ಲು ಗಿಂಜತಾನೆ? irritate ಆಗಲ್ವಾ ನಿಂಗೆ?” ಅಂದೆ.
“ಯಾಕಾಗಬೇಕು? ” ತಣ್ಣಗೆ ಅಂದಳವಳು.
“He is a flirt !!” ತುಸು ಜೋರಾಗೇ ಅಂದೇ ನಾನು.
“ಛೇ! ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ವೇ ಅವ್ನು ಫ್ಲರ್ಟ್ ಅಲ್ಲ. ಅವ್ನಿಗೆ ಹುಡುಗಿಯರ ಶೋಕಿ ಇದೆ
ಅಷ್ಟೇ. ಫ್ಲರ್ಟ್ ಮಾಡೋ ಕ್ವಾಲಿಟೀಸ್ ಇಲ್ಲ!!!”
“ಫ್ಲರ್ಟ್ ಮಾಡೋಕೂ ಕ್ವಾಲಿಟೀಸ್ ಬೇಕಾ?” ಇಷ್ಟಗಲ ಬಾಯಿ ತೆರೆದು ಕೇಳಿದೆ ನಾನು.
“ಬೇಡ್ವ ಮತ್ತೆ? ಅದೂ ಒಂದು ಕಲೆ. ಈಗ ನೋಡು ನನಗೆ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿದಂಗೆ 33 ಜನ boy
friends ಇದಾರೆ. ಅವರನ್ನೆಲ್ಲ ಮ್ಯಾನೇಜ್ ಮಾಡೋದು ಸುಮ್ನೇ ಅಂದುಕೊಂಡ? ಒಬ್ಬನ
ಜೊತೆಲಿದ್ದಾಗ ಇನ್ನೊಬ್ಬನ ಕಾಲ್ ಬಂದ್ರೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕು? ಎದುರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಬಿಟ್ಟರೆ
ಹೇಗೆ ತಪ್ಪಿಸ್‌ಕೋಬೇಕು ಅನ್ನೋದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬರೋಲ್ಲ.”
“ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಅಷ್ಟೊಂದು ಹುಡುಗರ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಏನಿದೆ ನಿನಗೆ? ಯಾವನಾದ್ರೂ ಒಬ್ಬನ ಜೊತೆ
ಇರಬಾರದ permanent ಆಗಿ?”
“ಹ್ಹೆ ಹ್ಹೆ bore ಆಗಲ್ಲವೇನೆ!! ನನಗೆ ಇದೆಲ್ಲ ಇಷ್ಟ! I enjoy flirting!!” ಅಂತ
ಕಣ್ಣು ಹೊಡೆದಳು.
ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗಾಗಲೆ ಅವಳ ಫೋನು ಕುಣೀತೂ. ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಯಾರೋ ಹುಡುಗ. “ಇನ್ನೈದು ನಿಮಿಷ ಹನೀ ಅಲ್ಲಿರ್ತೀನಿ.” ಅಂದವಳೇ ನನ್ನ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ, “ನಾನು ಬರ್ತೀನೆ ನನ್ನ boy
friend ಕಾಯ್ತಿದಾನೇ ಬೈ.” ಅಂದಳು.
“ಇವನೆಷ್ಟನೇಯವನೆ?” ಅಂದ ತಮಾಷೆಗೆ ನಾನು.
“34th ಕಣೇ!! ಹೊಸಬಾ ಪಾಪ” ಅಂದ್ಲು.
ಅವಳ ಮಾತಿನಿಂದ ಸಾವರಿಸಿ ಕೊಳ್ಳುವಷ್ತರಲ್ಲಿ ಅವಳಾಗಲೇ ಹೊರಗಾರಿದ್ದಳು.
ಎಂಥಾ ಹುಡುಗಿ! ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.
***

ಮನೆ ಮುಂದೇನೆ ಅವನ ಮನೆ ಕಣೇ, ನಾನು ಓಡಾಡುವಾಗ ನನ್ನೇ ನೋಡೋನು. ಹುಡುಗರು ಅಂದ್ರೇನೆ ಒಂದು ಮಾರು ದೂರ ಓಡ್ತಿದ್ದೋಳು, ಅದು ಹೇಗೆ ಅವನನ್ನ ಮಾತಾಡಿಸ್ದೆ ಅಂತ ಈಗ್ಲೂ ಅನುಮಾನ ನಂಗೆ. ವಿಪರೀತ ಇಷ್ಟ ಆಗೋಗ್ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಸ್ಲೋಕ್ ಮಾಡ್ತಿದ್ದನಂತೆ ಗೊತ್ತಾ? ಈಗ ಬಿಟ್ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ, ನಂಗೋಸ್ಕರ ಅಂತ ಖುಶಿಯಿಂದ ಅವಳು ಹೇಳಿಕೊಳ್ತಿದ್ಲು. ಹುಷಾರು ಕಣೇ ಇನ್ಯಾರೋ ಸಿಕ್ರು ಅಂತ ನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟಾನು ಅಂದೆ. ನನ್ನ ಮಾತು ಅವಳಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ನಿರೆ! ನಿಂಗೆ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ತಮಾಷೇನೇ ಅಂದು ಕೆನ್ನೆ ತಿವಿದಳು.

ಅದಾದ ಮೇಲೆ ತುಂಬಾ ದಿನಗಳವರೆಗೆ ಆಕೆ ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ದಿನ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದವಳು ತುಂಬಾ ಬೇಜಾರಲ್ಲಿದ್ದಂತೆ ಕಂಡಳು. ಯಾಕೆ ರಾಣಿ ಮಂಕಾಗಿದ್ದೀಯ ಅಂದೆ. ಒಂದು ವಾರ ಆಯ್ತು ಕಣೇ ಅವ್ನ ಮಾತಾಡ್ಸಿ ಅಂದವಳೇ ಅಳೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ಲು. ಇದೊಳ್ಳೆ ಕತೆಯಾಯ್ತು,
ಅನ್ಕೊಂಡು ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿ, ಏನಾಯ್ತೇ ಅಂತ ಕೇಳೋಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವಳೇ ಹೇಳಿದಳು, ‘ಮೊದಮೊದಲು ತುಂಬಾ ಕೇರ್ ಮಾಡ್ತಿದ್ದ ಕಣೇ. ಸಿಗರೇಟು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ, ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಕುಡೀತಿದ್ನಂತೆ, ಅದೂ ಬಿಟ್ಟಿದೀನಿ ಅಂದ. ‘ನಾವು ವೆಜಿಟೇರಿಯನ್ಸ್ ಅಲ್ಲ, ಬೇಕಾದ್ರೆ ನಿಮ್ಮ ಜಾತಿಗೆ ಕನ್ವರ್ಟ್ ಆಗ್ತೀನಿ. ಇನ್ಮೇಲೆ ನಾನ್ ವೆಜ್ಜೂ ತಿನ್ನಲ್ಲ’ ಅಂತ ಪ್ರಾಮಿಸ್ ಮಾಡಿದ್ದ. ಆದ್ರೆ ಒಂದು ವಾರದ ಹಿಂದೆ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ದಿನ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ರೂ ಸರೀಗೆ ಮಾತಾಡಿಸ್ಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲ್ಸ ಇದೆ ಆಮೇಲೆ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಅನ್ನೋನು, ಮತ್ತೆ ಮಾಡ್ತಲೇ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಮೊನ್ನೆ ಅವನ ಫ್ರೆಂಡ್ ಒಬ್ಬ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದ. ಅವ್ನು ಹೇಳ್ದ, ಹೋದ ವಾರ ಮನೆಗೆ ಕುಡಿದು ಹೋಗಿದ್ನಂತೆ! ಅವ್ರಪ್ಪ ಅವ್ನಿಗೆ, ಅವ್ನ ಫ್ರೆಂಡ್ಸಿಗೆ ಬೈಯ್ದ್ರಂತೆ. ನಂಗೆ ಮೋಸ ಮಾಡ್ಬಿಟ್ಟ ಕಣೇ” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಮತ್ತೆ ಬಿಕ್ಕಿದಳು.
ಆತ ಮೋಸ ಮಾಡೋಕೆ ಮುಂಚೆ ನೀನೇ ಮೋಸ ಹೋಗ್ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ್ ಎಹುಡುಗಿ ಅನ್ನೋಣ ಅಂದ್ಕೊಂಡೆ, ಅವಳಿಗೆ ಹರ್ಟ್ ಆಗುತ್ತೇನೋ ಅನ್ನಿಸಿ ಸುಮ್ಮನಾದೆ. “ಸರಿ ಈಗೇನ್ಮಾಡ್ತೀಯಾ ಅಂದೆ. ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಅಂದ್ಲು. ನಾನು ಹೇಳೋದು ಕೇಳು. ಅವನನ್ನ ಮರೆತು ಬಿಡು. ಇಷ್ಟಕ್ಕೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಒಳ್ಳೇದಾಯ್ತು ಅಂತ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದು ಬಿಡು. ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸೋ ಯೋಗ್ಯತೆ ಅವನಿಗಿಲ್ಲ. ಅವನನ್ನ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ಏನು ಅಳ್ತೀ, ಅವ್ನೊಬ್ಬ ಅಯೋಗ್ಯ. ನೀನು ಏನೋ ಆದೋಳ ಥರ ಕೊರಗಬೇಡ, ಆರಾಮಾಗಿರು” ಅಂತ ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿದೆ. ನೀನು ಹೇಳೋದು ಸರಿ ಕಣೇ.. ಅಂತಂದು ಹೊರಟ್ಳು. ಹುಡುಗೀರು ಎಷ್ಟು ವಿಚಿತ್ರ ಅಲ್ವಾ, ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.

***
ಅವಳದು ಪಕ್ಕಾ ಅರೇಂಜ್ಡ್ ಮ್ಯಾರೇಜ್. ಹೀಗೆ ಒಂದಿನ ಸಿಕ್ಕಿದ್ಲು. “ಹೇಮಾ, ನಿಂಗೆ ಯಾವುದಾದ್ರೂ ಪಿ.ಜಿ ಹೌಸ್ ಗೊತ್ತೇನೆ, ಗೊತ್ತಿದ್ರೆ ಹೇಳೆ. ನನಗೆ ನನ್ನ ಗಂಡನ ಜೊತೆಗೆ ಇರೋಕೆ ಆಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಾದ್ರೂ ಪೇಯಿಂಗ್ ಗೆಸ್ಟ್ ಆಗಿದ್ದು ಬಿಡ್ತೀನಿ” ಅಂದ್ಲು! “ಅದ್ಯಾಕೆ ಅಕ್ಕ! ಮದುವೆಯಾಗಿ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಗಂಡ ಬೇಜಾರಾದ್ನೇ?” ಅಂದೆ. “ಗಂಡ ಅಲ್ವೇ, ಬದುಕೇ ಬೇಜಾರು, ಸತ್ತೋಗಣ ಅನ್ನಿಸತ್ತೆ!” ಅಂದವಳ ಕಣ್ಣಂಚಲ್ಲಿ ನೀರಿತ್ತು.
“ಛೇ! ತಮಾಷೆಗಂದೆ ಕಣೇ. ಯಾಕಷ್ಟು ಬೇಜಾರಾಗಿದ್ದೀಯ? ಏನಾಯ್ತು?”
“ದಿನಾ ಜಗಳ ಕಣೇ. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರೋವಾಗ ಇವ್ರನ್ನ ಕೇಳೇ ಸೇರಿದ್ದೀನಿ. ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಆಫೀಸಿನಿಂದ ಒಂದು ಫೋನು ಬರೋ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಯಾರದು, ಯಾರವನು, ನಿಂಗೇ ಯಾಕೆ ಫೋನ್ ಮಾಡ್ದ, ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಯಾರೂ ಇಲ್ವಾ, ನೀನೊಬ್ಳೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋದೇನು ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಕೇಳ್ತಾನೆ. ಮನೆಗೆ ಬರೋದು ಒಂಚೂರು ಲೇಟ್ ಆಗೋ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಯಾವನ ಜೊತೆ ಊರು ಸುತ್ತಿ ಬರ್ತಿದ್ದೀಯ ಅಂತಾನೆ. ಪ್ರತಿ ನಿಮಿಷಾನೂ ನಾನೇನು ಮಾಡ್ಲಿಲ್ಲ, ನಿಮ್ಮಾಣೆ, ನನ್ನಾಣೆ ಅಂತ ಜಸ್ಟಿಫೈ ಮಾಡಿಕೊಂಡೇ ಬದುಕಬೇಕು. ಮೊನ್ನೆ ಜಗಳ ಆಡಿದಾಗ ಕೋಪ ಬಂದು ಅವನ ಹಣೆಗೆ ಹೊಡೆದು ಬಿಟ್ಟೆ. ಚೂರು ರಕ್ತ ಬಂತು. ನನ್ನ ಸಾಯಿಸಿ ಇನ್ನೊಬ್ಬನ ಜೊತೆ ಓಡೋಗ್ಬೇಕು ಅಂತಿದೀಯ ಅಂತಾನೆ ಕಣೇ. ಹೇಗಿರ್ಲಿ ಹೇಳು ಇಂತಹ ಮನುಷ್ಯನ ಜೊತೆ? ಹಾಳಾದ ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟುಬಿಡೋಣ ಅಂದ್ರೆ ಇವನು ತರೋ ಸಂಬಳ ಊಟಕ್ಕೇ ಸಾಲ್ದು. ಇಷ್ಟು ಓದಿ, ಇಷ್ಟು ದಿನ ಕಂಫರ್ಟಬಲ್ ಆಗಿರೋ ಕೆಲ್ಸಾನ ಬಿಟ್ಬಿಡೋದಾದ್ರೂ ಹೇಗೆ ಹೇಳು? ಜೀವನಾನೆ ಬೇಜಾರಾಗ್ಬಿಟ್ಟಿದೆ ಕಣೇ”
“ನೋಡೇ, ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿರೋ ಹಾಗೆ ನಿನ್ನ ಗಂಡನಿಗಿಂತ ಜಾಸ್ತಿ ದುಡೀತೀಯ ನೀನು. ದಿನಾ ಜಗಳ ಆಡಿಕೊಂಡು ನೆಮ್ಮದಿ ಇಲ್ದೇ ಅವನ ಜೊತೇನೇ ಯಾಕಿದೀಯಾ? ಡಿವೋರ್ಸ್ ಮಾಡಿಬಿಡು. ಒಬ್ಬಳೇ ಬದುಕೋದು ಅಷ್ಟು ಕಷ್ಟವೇನಲ್ಲ. ನೀನು ಈಗಿರೋದಕ್ಕಿಂತ ನೂರು ಪಾಲು ಚೆನ್ನಾಗಿರಬಹುದು”, ವಿವರಿಸಿ ಹೇಳಿದೆ.
“ನೀನು ಹೇಳೋದು ಸರಿ ಕಣೇ. ಆದ್ರೆ ಜನ ಏನನ್ನಲ್ಲ, ಗಂಡನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದ್ರೆ ಮರ್ಯಾದೆ ಇರುತ್ತಾ?” ಆತಂಕದಿಂದ ಕೇಳಿದಳು.
“ಅನ್ನೋ ಜನ ಬಂದು ನಿನ್ನ ಗಂಡನ ಕೈಲಿ ಬೈಸಿಕೊಳ್ಳೋದಿಲ್ಲ. ಅನುಭವಿಸ್ತಾ ಇರೋಳು ನೀನು, ನೋಡೋ ಜನ ಅನ್ಲಿ, ಅವ್ರಿಗೆಲ್ಲಾ ಕೇರ್ ಮಾಡಿದ್ರೆ ಬದುಕ್ಲಿಕ್ಕೆ ಆಗುತ್ತಾ? ಯೋಚನೆ ಮಾಡು.” ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವವಳಂತೆ ಕಂಡಳು. ಅವಳನ್ನು ಯೋಚಿಸಲು ಬಿಟ್ಟು ನಾನು ಹೊರನಡೆದೆ.
***

ಅವಳು ಆಫೀಸಿನೋರಿಗೆ ಸ್ವೀಟ್ಸ್ ಹಂಚುತ್ತಿದ್ದಳು. ಏನು ವಿಶೇಷ ಅಂತ ವಿಚಾರಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ, ನನ್ನ ಮದುವೆ ಫಿಕ್ಸ್ ಆಯ್ತು ಕಣೇ! ನನ್ನಪ್ಪನ ಫ್ರೆಂಡ್ ಮಗನ ಜೊತೆ. ಇನ್ನೆರಡು ತಿಂಗಳಿಗೆ ಮದುವೆ! ಅಂತ ನಾಚಿಕೊಂಡಳು. “ಅಲ್ಲಾ!! ನಿನ್ನ ಬಾಯ್ ಫ್ರೆಂಡ್‌ಗಳ ಗತಿಯೇನೆ? ೩೪ ಹೃದಯಗಳೂ ಒಂದೇ ಸಲ ಚೂರಾಗಿ ಹೋಗ್ತವಲ್ಲೇ?!” ಅಂದೆ. “ಹೇ, ನಾನೀಗ ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀನಮ್ಮ. ಐ ಆಮ್ ಎ ಗುಡ್ ಗರ್ಲ್ ನೌ ಅಂದ್ಲು.” ಇವ್ಳು ಸಿಕ್ಕಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಸರ್‌ಪ್ರೈಸ್ ಕೊಡ್ತಾಳೆ ಅನ್ಕೊಂಡೆ.
***

ಇವಳು ಸಿಕ್ಕು ತುಂಬಾ ದಿನವಾಗಿತ್ತು. ಅಂದು ಅಕಸ್ಮಾತ್ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿದಳು. ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿಯೂ ನೋಡದಂತೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಳೆನಿಸಿತು. ನಾನೇ ಕೂಗಿ ಕರೆದೆ. ಹೇಗಿದ್ದೀಯೇ ಅಂದೆ. ‘‘ಚೆನ್ನಾಗಿದಿದೀನೆ, ನಾನು ಬೇಗ ಹೋಗ್ಬೇಕು ಲೇಟ್ ಆಗ್ತಿದೆ. ಅವನು ಕಾಯ್ತಿರ್ತಾನೆ’’ ಅಂದ್ಲು. ‘‘ಅರೆ ನಿನ್ನ! ನೀನಿನ್ನು ಅವ್ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟಿಲ್ವೇನೆ?”, “ಇಲೇ, ಅವತ್ತು ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡಿ ಬಂದ್ನಲ್ಲ, ಆ ರಾತ್ರಿ ಅವ್ನಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಒಂದು ವಾರದಿಂದ ಮಾತಾಡಿರ್ಲಿಲ್ಲ. ಚೂರು ಮೆತ್ತಗಾಗಿದ್ದ. ಸಾರಿ ಕೇಳ್ದ. ಇನ್ಮೇಲೆ ಹಿಂಗೆ ಮಾಡಲ್ಲ ಅಂದ. ಪಾಪ ಅನ್ನಿಸ್ತು. ಹೇಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡೋದಕ್ಕೆ ಆಗುತ್ತೆ ಹೇಳು?” ಅಂತಂದು ನಕ್ಕಳು. ನಾನು ಏನಾದ್ರೂ ಹೇಳ್ತಿದ್ದೆನೇನೋ, ಆದ್ರೆ ಅದು ಅವಳ ತಲೆಗೆ ಹೋಗೋ ಲಕ್ಷಣ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ ಸುಮ್ಮನಾದೆ.
***

“ಏನು ಯೋಚನೆ ಮಾಡ್ದೆ?” ಕೇಳಿದೆ. “ಯಾವ ವಿಷಯ ಕೇಳ್ತಿದ್ದೀಯ?” ಅಂದ್ಲು. “ಅಲ್ವೇ ಅವತ್ತು ಜಗಳ ಆಗಿದೆ, ಗಂಡನ ಜೊತೆ ಇರಕ್ಕಾಗಲ್ಲ. ಪಿ.ಜಿ ಹೌಸ್ ನೋಡು ಅಂದ್ಯಲ್ಲೇ, ನಮ್ಮನೆ ಹತ್ರಾನೆ ಒಂದಿದೆ, ನೋಡ್ಕಂಡು ಬರಾಣ ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ದು.” ಆಕೆಗೆ ನೆನಪಾದಂತಾಯ್ತು, “ಅಯ್ಯೋ ಆ ವಿಷಯಾನಾ! ನನಗೆ ಮರೆತೇ ಹೋಗಿತ್ತು. ಇಲ್ವೇ, ನಮ್ಮೆಜಮಾನ್ರು ಈಗ ಪರ್ವಾಗಿಲ್ಲ. ನಾನೇ ಮನೆಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ ಫೋನ್ ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ್ ಮಾಡ್ಬಿಡ್ತೀನಿ. ಸಂಸಾರ ಅಂದಮೇಲೆ ಅಷ್ಟು ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಹೋಗದಿದ್ರೆ ಹ್ಯಾಗೆ ಹೇಳೂ?” ತೀರ ಆಘಾತವೇನು ಆಗಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ. ಅವಳಿಂದ ಈ ಉತ್ತರಾನ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದ್ದೆ. ನಕ್ಕು ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ಹೆಣ್ಣೆಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲಾನೂ ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಅಂತ ಏನಿಲ್ಲ. ತಾನು ಹೆಣ್ಣು ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸಹಿಸಲು ಅವಳೇ ಸಿದ್ದಳಾಗಿ ಬಿಡ್ತಾಳೆ. ಯಾಕೋ ಇವಳನ್ನು ನೋಡಿ ಹಾಗನ್ನಿಸಿತು.

ಹೆಣ್ಣು ಚಂಚಲೆಯಾ, ಫ್ಲರ್ಟಾ, ಎಮೋಶನಲ್ಲಾ, ಮೋಸಗಾರಳಾ, ಕಷ್ಟ ಸಹಿಷ್ಣುವಾ, ಏನೋ ಹೆಣ್ಣಾದ ನನಗೂ ಅರ್ಥವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇವರೆಲ್ಲಾ ಬದಲಾಗೇ ಬಿಡ್ತಾರೆ ಅಂತ ನಂಬಿದ್ದ ನಾನು ಮಾತ್ರ ಮೂರ್ಖಳೆಂದು ಎದೆತಟ್ಟಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲೆ!
(‘ಸಡಗರ’ದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ನನ್ನ ಬರಹ)
__________________________________