ನೀನಿಲ್ಲದೇ ನನಗೇನಿದೆ...?
‘ನಿನ್ನ ನೆನಪಾಗುತ್ತೆ’ ಅಂತಷ್ಟೇ ಡೈರಿನಲ್ಲಿ ಬರೆದು ನೋಡ್ತಾ ಕೂತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಕನವರಿಕೆ, ಬಿಕ್ಕಳಿಕೆ, ಕನಸು, ಮುನಿಸು, ಆಸೆ, ನಿರೀಕ್ಷೆ ಎಲ್ಲವೂ ಇದರ ಸುತ್ತಲೇ
ಸುತ್ತುತ್ತಿದೆ ಅನಿಸಿತು. ನೀ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಅವಕ್ಕೆಲ್ಲ ಅರ್ಥ ಸಿಕ್ಕಂತೆ. ಬೆರಳಲ್ಲಿ ಬೆರಳು ಹೆಣೆದು, ನಿನ್ನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ಹರಡಿದ ನನ್ನ ಕೂದಲನ್ನು ನೇವರಿಸುತ್ತಾ, ಮೈ ಮರೆತು ನೀ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದೆಯಲ್ಲ, ಬಾಲ್ಕನಿಯ ಕಡೆ ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ಅದೇ ಚಿತ್ರ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ. ‘ಉಫ್’ ಎಂದು ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಕಚಗುಳಿ ಆಗುವ
ಹಾಗೆ ಗಾಳಿ ಊದುತ್ತೀಯಲ್ಲ, ನೆನಪಾದಾಗಲೆಲ್ಲ ರೋಮಾಂಚನ. ಕಳ್ಳ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟು, ಅಡಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬಂದು ತಬ್ಬುತ್ತಿದ್ದೆಯಲ್ಲ, ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಅಡಿಗೆ ಮನೆ ಹೊಕ್ಕರೆ ಅದೇ ನೆನಪು. ನೀನು ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ನೆನಪಾಗಾಬೇಕು? ಇಷ್ಟು ವರ್ಷ ನೀನಿಲ್ಲದೇ ನಾನು ಬದುಕಿದ್ದೂ ಹೌದಾ? ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಲೂ ಭಯವಾಗುತ್ತದೆ. ನನ್ನಿಂದ ನಿನ್ನನ್ನು ಹೊರಗಿಟ್ಟು ನೋಡಿಕೊಂಡರೆ ನನಗೆ ನಾನು ಎಷ್ಟು ಟೊಳ್ಳು ಎನಿಸಿಬಿಡ್ತೆನೆ ಗೊತ್ತಾ? ಒಂದು ವೇಳೆ ನೀನಿಲ್ಲದೇ ಹೋಗಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಬದುಕು
ಎಷ್ಟು ಅಪೂರ್ಣ, ಎಷ್ಟು ಖಾಲಿ, ಎಷ್ಟು ನೀರಸವಾಗಿರುತಿತ್ತು ಅಲ್ವೇ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ‘ನೀನಿಲ್ಲದೇ’ ಎಂಬ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೂ ಧೈರ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ. ಯಾಕಿಷ್ಟು ನನ್ನೊಳಗೆ ತುಂಬಿ ಹೋಗಿದ್ದೀ ಹುಡುಗ? ನನ್ನನ್ನೇ ನಾನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಂತೆ ಇಷ್ಟಿಷ್ಟೇ ನನ್ನೊಳಗೆ ನೀನು ಆವರಿಸಿ ನೀನೆ ನಾನಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿರುವಂತೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ನಿನ್ನ ತೊಡೆಯೊಳಗೆ ಮುಖವಡಗಿಸಿ ಕಿಶೋರ್ ಕುಮಾರ್ ನ ‘ಹಮೆ ತುಮ್ ಸೆ ಪ್ಯಾರ್ ಕಿತನ’ ಕೇಳುವಾಗಿನ ಸುಖ ನೆನಪಾಗಿ, ಹಾಡು ಹಾಕಿದೆ ಎಷ್ಟು ನಿರ್ಭಾವುಕ ಅನಿಸತೊಡಗಿತು. ನೀನಿಲ್ಲದೇ ಎಲ್ಲವೂ ಎಷ್ಟು ಯಾಂತ್ರಿಕ. ಎಲ್ಲಕ್ಕು ಜೀವ ತುಂಬುವ ಮಾಂತ್ರಿಕ ನೀನು. ಯಾಕೆ ಎಲ್ಲವೂ ಹೀಗೆ ಸಾಯುವಷ್ಟು ಬೇಸರವೆನಿಸುತ್ತಿದೆ, ನೀ ಬರದೇ? ಸದ್ದಾಗದೆ ಬಂದು ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲು, ನಾನು ಕಾದು, ಕನವರಿಸಿ, ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ………….. ತೆಗೆಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ.
ಹೇಮಾಂತರಂಗ 
chennagide 🙂